Nogal een kaal einde vond ik het, het einde van 2012. Zo’n jaar dat alle potentie in zich had, maar dan toch als een nachtkaars uitging. Een jaar met Catshuisbesprekingen, een kabinetscrisis, verkiezingen en een formatie. En direct na de beëdiging van het kabinet alweer gedonder, programmatisch en personeel. Maar toch wilde het maar niet beklijven, op het eind. En dat kwam niet alleen door het wegbezuinigde kerstpakket. Wat is er nou mis met afgelopen jaar? De bordjes zijn toch uitgebreid verhangen in 2012? Waar we aan het begin nog de xenofobe rechtsbuiten van Europa waren, staan we nu weer opgesteld in de spits. Niemand hoeft zich meer te schamen als-ie de grens overgaat, geen bewindspersoon hoeft in het buitenland meer uit te leggen wat voor onnavolgbare regeerconstructie er aan de macht is. En toch, en toch, echt blij is bijna niemand ervan. Ik althans niet (en dat wil wat zeggen, want ik ben een politiekjunk die bijna altijd blij wordt van politiek) en ik meen te merken dat dat voor aardig wat mensen in mijn omgeving ook geldt. Na de roes van de kabinetscrisis en de euforie van de verkiezingen, rest uiteindelijk de kater van eigenlijk gewoon een ongewenst kabinet. Een regering van VVD en PvdA; daar had voor 12 september echt niemand op ingetekend. En zo’n kabinet lijkt misschien wel even leuk – je weet maar nooit – maar al snel zal blijken dat het vooral dodelijk saai is. Want voorheen het grootkapitaal en nog voorhener de arbeidersmassa kunnen best samen regeren – als het maar nergens over gaat. Als het maar niet ideologisch is. Dat hebben we gezien onder Kok bij de paarse kabinetten, en dat zullen we nu weer zien. VVD en PvdA samen in één kabinet, da’s de dood in de pot – en smoort ook nog eens alle partijen die ertussen zitten. Ik had nooit gedacht het ooit te zullen zeggen, maar gelukkig hebben we Wilders nog. Kan hij tenminste nog wat leven in de brouwerij brengen.  

Lees alle columns van Tom de Wit