Ik staar al een tijdje naar een knipperende cursor. De eerste column van het nieuwe jaar – en dan ook nog eens de eerste column na het aankondigen van het afronden van het proefschrift. Eerst wilde ik het vorige jaar samenvatten, maar dat is zo… 2015.

Toen wilde ik vooruitblikken op het komende jaar. Maar dat is ook een beetje same old, same old; het eerste half jaar dan, op deze universiteit (want in mijn nieuwe baan is alles supergaaf, interessant en uitdagend). Ik rond nog even een vak af wat ik al jaren geef, kijk dezelfde essays na die ik al vijf keer heb nagekeken (x gemiddeld 15 studenten). Begeleid wat scriptieprojecten. Probeer om de twee weken een paar honderd Nederlandse woorden te tikken (wat lastiger is dan mijn neerlandica-diploma zou doen verwachten, nu ik al anderhalf jaar met een Amerikaan samenwoon). Ik doe nog enkele wetenschappelijke artikelen de deur uit. Oja en dat proefschriftboek dus – en iets met een verdediging. En in de zomer zeg ik de Radboud Universiteit dan definitief gedag. #okdoei

Ik zou ook kunnen schrijven over oud en nieuw, ware het niet dat ik niet zo veel waarde hecht aan dat gebeuren. Maar wat wel mooi is, is dat ik 2014 inging dying for a change. Ik stelde iets al jaren uit (moet in 2016 trouwens écht eens een column over uitstellen schrijven) en besloot die avond dat het genoeg geweest was. Een jaar later ging ik 2015 in met sushiboten, champagne, New Haven apizza, kaasplanken en rond de 2014 veranderingen achter de kiezen.

2015 ging ik knallend uit; niet met vuurwerk, maar op een shooting range in Amerika. Nu zou het best mooi zijn voor het verhaal als ik zou kunnen schrijven dat ik toen, terwijl de shells om mijn oren vlogen, allerlei inzichten had. Dat ik met die geluidsdempers op mijn hoofd en de steeds zwaarder wordende pistolen in mijn handen reflecteerde op de afgelopen jaren. Dat ik net zo trots was op het afronden van mijn proefschrift als op alle schoten in de roos. En dat ik letterlijk afrekende met alle stomme dingen. Maar dat was helemaal niet zo. Ik schoot gewoon rustig in dat kleine X-je, verwonderd over dat zo’n klein .22-huisvrouwenpistooltje verdomde moeilijk te gebruiken is omdat het steeds bijna uit je handen glipt.

Heel zen dus. Lekker mindfull.

Want tja, let’s face it, in 2016 hoef ik in ieder geval geen droombaan meer te vinden. Geen proefschrift meer af te ronden. 2016 is sowieso al schietterend.

Lees alle columns van Merel van Goch