Zo uit het raam van mijn kamer kijkend begin ik weer eens knap sentimenteel te worden. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat ik mijn eerdere werkkamers met de dag zie aftakelen. Hele happen zijn er al uit; de Thomas van Aquinostraat, waar niet alleen mijn academische carrière begon maar waar ik ook vijf zesde van mijn studietijd doorbracht, biedt een steeds treuriger aanblik vanuit de hoogte. Maar het sentiment komt ook door het weer. Door dat warme, broeierige weer.

Dat vergt wellicht enige uitleg. Nadat ik zes jaar politicologie had gestudeerd (waarvan, zoals gezegd, vijf jaar in de Thomas van Aquinostraat), begon ik uit arren moede aan een lerarenopleiding maatschappijleer. Niet omdat ik droomde van een toekomst in het middelbaar onderwijs, maar omdat de arbeidsmarkt in een dusdanige crisis was geraakt dat zelfs politicologen nauwelijks meer aan de bak kwamen. Het was zelfs zo erg dat mijn vader al eens bij zijn baas ging informeren of ik niet, net als hij, rijexaminator kon worden. Dat ik pas een krap jaar mijn rijbewijs had deed er blijkbaar weinig toe. Maar ik werd nog liever docent maatschappijleer – en begon in januari met de eerstegraads lerarenopleiding daartoe.

Totdat – uit het niets – mij een baan als junior onderzoeker in de schoot werd geroepen. Dat moet omstreeks begin april geweest zijn, en voor mij was het een reden om on-mid-del-lijk de stoppen met maatschappijleer. Ik weet nog goed wat ik dacht, in die aprilmaand vele jaren geleden: ‘Lekker genieten van een paar maanden voorjaar, en dan een leuke onderzoeksbaan.’ Dat had je gedacht! Die onderzoeksbaan, die ging nog wel, maar dat voorjaar was echt, zoals de Fransen dat zo fijntjes kunnen uitdrukken ‘flamous avec des poires’. Vanaf de dag dat ik wist dat die baan de mijne was heeft het continu geregend, alsof het einde der tijden werd ingeluid door een nieuwe zondvloed. Die natte moesson duurde tot, welja, 30 juni en werd gevolgd door een hittegolf op 1 juli. Dezelfde 1 juli dat ik begon aan een carrière in de Thomas van Aquinostraat, onder het hete platte dak.

En nog ieder jaar voel ik me diep van binnen beroofd van een laatste zonnig voorjaar, zonder verplichtingen.

Lees alle columns van PH neutraal