Voordat ik filosofie studeerde, zat ik een jaar op de Filmacademie in Amsterdam. Daar miste ik de intellectuele uitdaging, dus verkaste ik naar Nijmegen. Nu, drie jaar later, studeren mijn vrienden van de academie af. Zij zochten hulp en ik heb een tentamenweek zonder tentamens. Voor een weekje ben ik dus terug bij af.

Initieel kwam ik helpen als productieassistent (of runner, zoals ze in Amerika zeggen). Ik wist wat er van me verwacht werd, want eerder heb ik dit bij de thriller Prooi en het absurdistisch tv-programma Rundfunk gedaan om mijn verdwenen stufi te compenseren. Bij Prooi hield dat in dat ik de hele nacht met een walkietalkie op een treinstation zat om aankomende treinen te melden – ze filmden verderop namelijk op een spoorwegovergang. Dat was saai werk, maar het leven van Dick Maas lag voor een nachtje wel in mijn handen, en ik las ondertussen in één ruk een boek van Žižek uit.

Maar tijdens mijn tijdelijke comeback op de Filmacademie houd ik het niet bij lezen. Mijn filosofieboek wekte interesse en zo raakte ik gisteren verwikkeld in een socratisch gesprek met een van de acteurs, die tussen de takes in lang moest wachten. Eerst hadden we het over beeldvorming in de media, daarna over de betekenis van zijn rol voor het verhaal van de film. In de middag bracht ik hem alsnog een beker thee met drie klontjes suiker – een runner ben en blijf je – maar langzamerhand werd mijn functie die van een baken van rust op de hectische filmset.

‘Maarten, hoe kom ik erachter of ik volgend jaar in Amsterdam moet blijven of terug naar Brussel moet gaan?’, vroeg een oud-jaargenootje me net. Dat is meer self-help dan filosofie, maar het wijsgerige vertrouwen dat plotseling in me wordt gesteld draag ik met trots. ‘Waarom zou je in Amsterdam blijven?’, vroeg ik. ‘Mijn vrienden, mijn fiets …’, antwoordde ze. Maar: ‘In Brussel kan je toch ook fietsen?’

Net zoals ik ooit de intellectuele uitdaging miste op de Filmacademie, verlang ik nu opeens juist naar deze creatieve omgeving. Wie weet. Misschien kom ik voor de volgende film van Dick niet als treinenkijker, maar als setfilosoof in de aftiteling.

Lees alle columns van Maarten van Gestel