Ski-ongeluk
Het is de laatste middag van onze skivakantie. Mijn vrouw en dochter houden het voor gezien en skiën terug naar ons appartement in Cervinia, maar ik besluit nog een uurtje door te gaan. Met drie opeenvolgende gondelbanen bereik ik Plateau Rosa, een bergtop van 3480 meter op de grens tussen Italië en Zwitserland. Vanochtend hebben we hier nog genoten van perfecte cappuccino’s, zon en een onwaarschijnlijk mooi uitzicht, maar nu is het weer helemaal omgeslagen. Het is mistig en er waait een snerpende wind. Voorzichtig begin ik aan de afdaling naar Cervinia.
Snel na het begin van de piste is er een steil stuk met buckels. Door het slechte zicht, de buckels en de harde wind raak ik enigszins gedesoriënteerd. Ski ik nu dwars op de piste of juist naar beneden? Wanneer ik aan de rand van de piste probeer te stoppen, gaat het mis: ik denk dat ik stil sta maar dat is niet zo en ik schiet door, achterwaarts onder het koord door. Dan gaat alles opeens heel snel. Ik sla over de kop, slaak een gil, verlies mijn ski’s, en kom terecht op een steile ijshelling. Terwijl ik met steeds grotere snelheid naar beneden glij, besef ik dat er iets grondig is misgegaan. Ik probeer me ergens aan vast te klampen maar dat lukt niet en ik blijf maar versnellen. Is dit dan het einde? Vlieg ik zo een ravijn in of knal ik tegen een rotsblok? Onverwachts wordt de helling minder ijzig en met mijn vingers wanhopig klauwend in de sneeuw lukt het me om tot stilstand te komen. Nahijgend besef ik dat ik dit waarschijnlijk ga overleven.
Heel voorzichtig, stapje voor stapje, klauter ik de spekgladde helling op, terug richting piste. Ik voel me als een spin die uit een badkuip probeert te klimmen maar op ieder moment door een douchestraal kan worden weggespoeld in het afvoerputje. Gelukkig ontwaar ik na enkele minuten mijn ski’s en zie ik het koord dat de rand van de piste markeert. Vanwege een spekgladde ijsplaat lukt het me echter niet om bij de piste te komen. Ik bel mijn geliefde (‘schrik niet, ik ben in een ravijn gestort’) die een reddingsploeg weet te mobiliseren die mij na een uur bevrijdt uit mijn benarde positie. Eenmaal terug op de piste kom ik snel onder de wolken en wordt het zicht weer goed. Ik tril nog na en heb last van gekneusde ribben. Volslagen surrealistisch om weer tussen alle vrolijke vakantievierders te skiën.
Een paar dagen later, terug in Nederland, hoor ik het vreselijke bericht over de Nijmeegse studenten die zijn omgekomen bij een lawine in de Franse Alpen. Door mijn eigen ervaring begrijp ik misschien een heel klein beetje wat deze NSN-studenten hebben doorgemaakt. Tussen het onschuldige vermaak op de piste en de dodelijke gevaren van ijshellingen en lawines bevindt zich slechts een flinterdun koord.
De bijdrage van 24 februari was toch niet de laatste column van Frits Vaandrager voor Vox.
Lees alle columns van Frits Vaandrager
Rohan schreef op 9 maart 2017 om 13:04
Deze column zorgt ervoor dat ik voortaan minder snel een oordeel vel. Bedankt Frits!
Brigitte schreef op 10 maart 2017 om 06:45
Beste Frits
Ben op dit moment in het wintersportplaatje
Flaine vlakbij de Mont Blanc prachtig is het hier onder normale weersomstandigheden.
Maar op die bewuste dinsdag 7 maart kon je geen meter voor je uitkijken,op die dag is er maar liefst 1 meter sneeuw gevallen in 24 uur tijd code 4 zag ik pas toen ik las over het ongeluk van de 3 jongens hier in de Franse Alphen .
Ik ben samen met mijn partner hier en hebben besloten die dag niet te gaan skiën omdat je het verschil niet kon zien van wat de boven of onderkant van de piste was en wat is dan de lol nog van die toch al zware sport die wij als onwetende Nederlanders die maar 1 keer per jaar op de latten staan overgeleverd zijn aan de grillen van de bergen.
Frits had jij de 3e lift genomen als er iemand voordat je opstapte gezegt had dat je op eigen risico dit avontuur mag aangaan maar het ook niet hoeft te doen ik denk zomaar van niet.
Ik ben 61 mijn man 70 we zijn ervaren skiërs door de leeftijd zijn wij natuurlijk een stuk voorzichtiger geworden.
Maar zie hier ook een te nochalante houding misschien ook wel omwille van de commerci van de piste bewaking die veel beter moeten voorlichten over de gevaren die je kunt verwachten in de bergen.
Het is een kleine troost te weten dat deze 3 jonge jongens die omgekomen zijn door een vlaag van jeugdige onbezonnenheid gelukkig niet geweten hebben en daardoor niet geleden hebben.
Wij wensen de nabestaande veel kracht en sterkte toe in deze zware periode van hun leven en hopen dat ook Mark snel gevonden zal worden.
Edward schreef op 10 maart 2017 om 22:58
Was dit dan wel de laatste column van Frits Vaandrager?
Frits Vaandrager schreef op 11 maart 2017 om 13:43
Ja, ik stop er voorlopig mee. Zo’n vijf jaar heb ik met veel plezier mijn columns geschreven, maar door bestuurlijk werk en onderwijs kom ik op dit moment onvoldoende toe aan onderzoek. Ik zal het schrijven van columns wel gaan missen! Elke week gebeurt er wel weer iets dat schreeuwt om een column: de VVD die vindt dat er teveel linkse mensen werken bij universiteiten, een groep 4 VWOers die een rondleiding krijgt door het Huygens gebouw door een alfa die geen idee heeft wat die slinger daar doet, mijn bezoek aan de nieuwe genderneutrale toiletten op onze faculteit, de vele gesprekken tussen studenten over politiek die ik opvang,..
RJ schreef op 13 maart 2017 om 17:04
Dank voor je columns Frits. Ik was het meestal met je eens, soms heel erg met je oneens, maar ik vond ze altijd vermakelijk om te lezen!