Sinds een tijdje weet ik allerlei nieuwe dingen over mezelf. De afgelopen vijftig dagen bracht ik bijvoorbeeld gemiddeld 7 uur en 45 minuten in bed door. Vrijdag 29 maart was met 5 uur vooralsnog de kortste nacht. In de elf keer dat ik in april hardliep, legde ik in totaal 90,5 kilometer af. Daarmee verbrandde ik pakweg 6400 calorieën. Dat weet ik omdat de Sleep Cycle-app mijn slaappatroon registreert, en het Garmin-horloge mijn sportactiviteiten bijhoudt. Revolutionair is dit niet. Ik zou deze dingen ook handmatig kunnen bijhouden. Gewoon met een pen en een notitieboekje naast mijn bed. En met een stopwatch, een weegschaal en de kilometeraanduidingen op de verkeersborden kom ik een heel eind. Maar verdomd handig zijn die programmaatjes wel. Al blijft de vraag wat je precies aan informatie hebt die minder objectief is. Neem de Sleep Cycle – die geeft ook aan wat de kwaliteit van je slaap is, in een percentage van 0 tot 100. Stel nu dat de app aangeeft dat je ‘slecht’ hebt geslapen, terwijl je je uitgeslapen voelt. Ga je dan aan je oordeel twijfelen? De twee voorbeelden staan niet op zich. Er is een trend om je gezondheid steeds beter met vernuftige techniekjes in kaart te brengen. Toppunt zijn mensen die een ‘total body scan’ laten uitvoeren, waarbij bijvoorbeeld preventief een MRI-scan van de bovenbuik, het bekken, en de hersenen wordt gemaakt. En een CT-scan voor degenen die hebben gerookt. Dat kan in privéklinieken, soms net over de grens, en op eigen kosten. De allerrijksten proberen op zo’n manier hun leven een paar jaar te rekken. Want zo’n check-up kan allerlei nare kwaaltjes voortijdig aan het licht brengen. Maar wat als er helemaal geen behandeling mogelijk is voor de gevonden ziekte? Is het dan niet fijner om je lot niet te kennen en nog een tijd onbezorgd te leven? Je hebt eigenlijk pas wat aan de kennis van zo’n body scan als je er wat mee kunt. Mijn gemiddelde snelheid weten, is één ding, weten hoe ik hem kan opkrikken een tweede. Weten hoeveel uur ik slaap is één ding, weten hoe ik uitgeruster wakker kan worden is iets heel anders. ‘Meten is weten’, luidt een gevleugelde uitdrukking. Maar wat is de aard van dat ‘weten’ eigenlijk? Als je die kennis vervolgens niet kunt toepassen, zijn het hoogstens ‘weetjes’, waardoor we bovendien onbedoeld voor moeilijk keuzes kunnen komen te staan.  

Lees alle columns van Bregje van de Weijer