Als je zoals ik een nogal grillige carrière hebt op de universiteit, dan kom je nog eens ergens. Het opvallendste aan mijn carrière tot nu toe is dat een aanzienlijk deel van mijn voormalige arbeidsplaatsen eraan is gegaan, soms in arbeidsrechtelijke, maar in toenemende mate ook in fysieke zin.

Zo werkte ik alweer ruim twee decennia geleden bij de faculteit Natuurwetenschappen – niet met reageerbuisjes, natuurlijk, daar vertrouwde men mij toen ook al niet mee, nee ik was gewoon beleidsambtenaar. Wat me er weer aan doet denken dat ik eens op een congres was met louter beleidsambtenaren, waar een beleidsambtenaar van godbetert een gemeentelijke dienst sociale zaken zich toen hij hoorde wat ik voor baan had – beleidsmedewerker bij Natuurwetenschappen dus –  liet ontvallen: ‘wat een grafbaan’. Nou vond ik het ook niet het toppunt van dynamiek daar, maar de kwalificatie grafbaan ging me ook wel weer erg ver – maar dit alles terzijde. Waar het om gaat is dat dat graf al enige tijd geleden geruimd is met de nieuwbouw aan wat ik nog altijd  ‘de overkant’ noem. Mijn werkplek daar is vakkundig gesloopt, uiteraard samen met de aanpalende werkruimtes in hetzelfde gebouw. Niets meer van over.

En, nu ik weer een soort van ambtenarenbaan heb, kijk ik met enige weemoed uit over de plek waar ik pak ‘m beet vijftien jaar wetenschap heb bedreven: de Thomas van Aquinostraat. Ik heb vanuit de Erasmustoren prachtig uitzicht op de kamer van waaruit ik ooit de adjunct-directeur van mijn toenmalige instituut heb verdreven; zijn kamer werd later met enig leedvermaak door diens opvolger aan mij gegund. Prachtig onderzoek gedaan, daar ook – ik zou het bijna vergeten. Niet zo lang geleden zag ik de verwarming uit het raam komen – zo’n radiator die het ’s winters maar niet warm kon krijgen, terwijl in de zomer de temperatuur tot tropische hoogtes steeg, met dank aan het platte dak. Toch jammer dat het straatje verdwijnt.

Als mijn laatste werkplekken maar niet gesloopt worden. Dat zou namelijk betekenen dat er twee verdiepingen onder mij uit het Erasmusgebouw gesloopt worden – en daar zit ik bepaald niet op te wachten. Tenzij de hele flat eraan gaat, natuurlijk, en ook onze faculteit een verdiende moderne werkomgeving krijgt. Kom dan maar op met die sloopkogel!

Lees alle columns van PH neutraal