Misschien ben ik wel een heel naïeve overjarige idealist hoor, maar ik heb nog altijd het idee dat studenten naar onze instelling komen om iets te leren. Omdat ze kennis willen vergaren, zich willen kwalificeren voor een volgende stap in hun leven. Dat is toch wat ik doorgaans meemaak met mijn eigen studenten, die lekker meedenken en meedoen met wat van hen gevraagd wordt. Natuurlijk loopt er vast wel eens eentje tussen die de kantjes ervan afloopt of anderszins op het slappe academische koord danst, maar die komt er ooit zelf wel achter, denk ik altijd. De neiging om ze in de gaten te houden heb ik dus niet zo sterk, maar met het digitale tentamineren zouden we er wel aan moeten. Het populistische wantrouwen jegens academici begint blijkbaar tegenwoordig al op de academie zelf…

Ik zie van dichtbij wat dat oplevert: stress en ongemak – en dan heb ik het niet eens over de studenten, maar over mezelf. Niet als docent, maar als vader van een student die tentamens maakt terwijl er iemand meekijkt (Wie? Waar? Waarom? Naar wat?) – in mijn huiskamer dus, want de student in kwestie is zo bevreesd dat het internet in de eigen studentenkamer zodanig hapert dat ze daardoor überhaupt al in de proctorioproblemen komt. Van de weeromstuit maakte ik me druk over mijn eigen thuisnetwerk, dat inderdaad direct begon te piepen en kraken en dus maar is vervangen door een peperduur gigagebeuren met wifi-blasters en routers zover het oog reikt.

Gevolg: inbreuk op mijn privacy, stress en (misschien nog wel erger!) koffietekort aangezien ik de uren dat er getentamineerd wordt uit de buurt van mijn espressomachine moet blijven – en dat alles voor een systeem dat zo lek is als een mandje. Want wil je frauderen, dan kan dat nog prima, waarmee je dus in essentie compleet overbodig de goedwillenden zit te bespioneren terwijl de kwaadwillenden het systeem zitten te foppen met post-its op hun beeldscherm of met telefoons als kennisbron. Hoog tijd dus om ermee te stoppen en te kiezen voor een aanpak die wel werkt: opdrachten waarin studenten hun kennis moeten toepassen in plaats van reproduceren. En als ze dat met onderlinge hulp doen: prima – leren ze allemaal wat van. Smersh spionam dus, om met James Bond te spreken: dood aan de spionnen. Dan kan ik weer lekker bij mijn koffie.

Lees alle columns van PH neutraal