Vox-redacteur Ken Lambeets doet mee aan Dry January. Op deze plek schrijft hij over zijn ervaringen. Vandaag: een vrijdagavond zonder keuzestress.

Vrijdagavond. Tegen een witte muur maak ik een foto van een glas water die ik vervolgens naar enkele vrienden stuur en op Instagram plaats. Normaal deel ik het etiket van de wijn die net geopend is, maar nu ben ik een sobriety influencer. De eerste virtuele boksjes laten niet lang op zich wachten. ‘Dat is ook de eerste keer’, appt een vriend. Iemand anders houdt het op een emoticon van een betraand mannetje.

De keuze van een geschikt aperitief om het weekend in te luiden houdt me doorgaans wel even bezig. Naast enkele biertjes is er keuze uit 72 flessen wijn: 58 uit Frankrijk, 7 uit Italië, 3 uit Nederland, 2 uit Spanje, 1 uit Duitsland en 1 uit Portugal. Of anders gesteld: 40 rode, 20 witte en 12 flessen mousserende wijn. Wat we in het weekend zullen eten, wie op bezoek komt, de ouderdom van de wijn, de goesting van het moment: alle elementen weeg ik zorgvuldig tegen elkaar af.

‘Wanneer we op de bank naar een detective kijken mis ik mijn glas wijn niet’

Voor bovenstaande statistieken hoefde ik overigens niet naar de kelder te lopen: ze zitten in CellarTracker, een app voor virtueel wijnkelderbeheer. Ik heb wel wat met wijn: al enkele jaren trek ik tijdens vakanties naar Franse wijnstreken om ter plekke enkele wijnboeren te bezoeken, mooie fietstochten te maken, één of enkele steden te bezoeken en lekker te tafelen. Binnenkort verschijnt een reisgids van mijn hand, waarin wijnen naast Frankrijk en wielrennen een belangrijke rol spelen. Maar de wijnen mogen nog even rusten –daar worden ze gelukkig alleen maar beter van.

Het is even wennen, een vrijdagavond zonder keuzestress. De week die achter ons ligt doornemen, beslissen wat we in het weekend zullen eten en een plankje bittergarnituur verorberen lukt prima met water. Wanneer we op de bank naar een detective kijken mis ik mijn glas wijn niet, al snap ik ook deze keer niets van de ontknoping. Op zaterdag- en zondagochtend kruip ik vroeg uit bed en maak ik lange wandelingen.

Tot nog toe loopt de maand zonder alcohol best vlot. Als ik in de New York Times lees dat de Dry January van veel Amerikanen tijdens de bestorming van het Capitool in het water viel, krijg ik zelfs extra motivatie om de drank te laten staan. We zijn bijna halfweg en ik ben nog steeds in de running.

Rectificatie: In mijn vorige column schreef ik dat de tijd van grote drinkgelagen al even voorbij is. Naar aanleiding daarvan appte een vriend: ‘Hoe lang is Made geleden?’, refererend aan een uitstap naar het charmante Noord-Brabantse dorpje, in september 2019. Ik voel me betrapt. Na een gezellige barbecue met bier nam een local ons op sleeptouw langs de zeven kroegen die het dorp telt. Erg gezellig, maar daags nadien had ik inderdaad een stevige kater. Niet verwonderlijk, want het Trimbos Instituut noemt dit zwaar drinken, wat een verhoogd risico geeft op directe op alcoholvergiftigingen en hersenschade. Ik had me voorgenomen om een eerlijk beeld op te hangen van mijn alcoholgebruik in deze column, maar dat valt nog niet mee.

Lees alle columns van Ken Lambeets