Precies een jaar geleden had ik het sollicitatiegesprek voor wat mijn droombaan bleek te zijn. Dat wist ik toen nog niet. Ik zat toen in een dip, een sollicitatiedip. Solliciteren is namelijk ruk, mensen. Als je niet aan het solliciteren bent, vind je dat vast overdreven, maar als jij dan het haasje bent, blijkt het toch echt zo te zijn. Solliciteren is al helemaal ruk als je eigenlijk niet zo goed weet wat je wilt. En dat is bij veel promovendi het geval.

Als promovendus krijg je een contract voor een x-aantal jaar. Als je proefschrift na die tijd nog niet klaar is, dan is dat jouw probleem: het moet nog steeds af, maar in je eigen tijd. Soms kun je een paar maanden uitstel krijgen, of een postdoc-contractje, om het zo af te kunnen schrijven, maar de meeste mensen krijgen dat niet. Je moet je dus op een gegeven moment gaan afvragen Wat Je Wilt. Wat een drama! Vaak spelen er nog een boel andere dingen mee die invloed hebben op je mening op dat moment. Proefschriftstress is daar een belangrijke factor in. Je denkt al snel dat je F0REV3R weg wilt, nooit meer wetenschap wilt bedrijven, een bed & breakfast gaat beginnen op een subtropisch eiland.

Als je hier dan zo half in paniek over praat, zeggen mensen altijd ‘dat het wel goed komt’. Of, ‘Je vindt vanzelf wat bij je past’. Ja leuk, maar dat is toch gewoon afhankelijk van welke vacatures er nu zijn?! Of, als je weer eens een afwijzingsbrief hebt gekregen: ‘Alles heeft een reden.’ Wat een dooddoeners.

Het Proces Solliciteren is ook gewoon echt ruk. Je ziet een vacature, je denkt geïnteresseerd te zijn, hell, je denkt dat deze vacature op jouw lijf geschreven is (al dan niet doordat het UWV in je nek hijgt met hun WW-sollicitatieplicht), je schrijft een brief. En je hoort niks meer. Na een poosje stuur je een mail, waarop een HR-persoon reageert met ‘Zoals u weet, bent u niet uitgenodigd…’ Eh, hallo, als ik dat al wist, had ik niet gemaild, toch? En als je dan vriendelijk vraagt waaróm je niet bent uitgenodigd (terwijl je wel méér dan voldeed aan de eisen), krijg je zero antwoord. Verhelderend! Je vraagt je af of al deze mensen zélf wel eens hebben gesolliciteerd – of dat ze juist zelf óók zo’n periode hebben meegemaakt en dáárom zo vervelend zijn tegen sollicitanten.

Een jaar geleden had ik dus een sollicitatiegesprek. Ik wist niet precies waar ik op solliciteerde, maar hoe meer ik over de functie las, hoe enthousiaster ik werd. En de mail met uitnodiging voor het gesprek (w00t!!) en het gesprek zelf waren zo positief, dat ik, zelfs al had ik de baan niet gekregen, ineens zo’n positieve instelling wat betreft het Proces Solliciteren had, dat ik nog wel een paar jaar vooruit kon.

Maar ik kreeg de baan. En zonder het te weten, bleek dit helemaal te zijn wat ik zocht. Sorry voor iedereen die nog in dat vervelende Proces Solliciteren zit: het kwam goed – méér dan goed. Ik vond precies wat bij me paste. Alles had een reden. Sorry.

Lees alle columns van Merel van Goch