Vox-redacteur Ken Lambeets - formerly known as Belg aan de Waal - doet mee aan Dry January. Op deze plek schrijft hij over zijn ervaringen. Vandaag: het laatste glas Champagne.

Oudejaarsavond, even voor 23.00 uur. Het valt niet mee om Nederlandse woorden te leggen op de Franse versie van het bordspel Scrabble. Een paar verdwaalde vuurpijlen onderbreken het legendarische concert van ABBA in Wembley dat ieder jaar rond deze tijd wordt uitgezonden. Ik loop naar de koelkast en schenk me een laatste glas Champagne in. De fles kocht ik in september, tussen twee lockdowns door, tijdens een weekend met vrienden in een charmant dorpje dat uitkijkt over het Marnedal – een herinnering aan betere tijden. Terwijl ik de wijn door het glas laat walsen, concentreer ik me extra op de aroma’s van appel, peer en toast, want na twaalf uur is het voor een maand gedaan met alcohol. Of dat is alleszins de bedoeling.

Eerlijk gezegd zie ik in mijn allereerste deelname aan Dry January geen al te grote uitdaging. Als sociale drinker is deze lockdowneditie wellicht de makkelijkste ooit. Bovendien lukt het al enkele jaren prima om op werkdagen geen alcohol te drinken. In het weekend en op vakantie drink ik vaker een glas, maar de tijd van grote drinkgelagen is al even voorbij.

‘Ik denk met schaamte terug aan die keren dat ik een afspraak miste door een kater’

Dat was ooit anders. In mijn studententijd was alcohol achteraf gezien prominent aanwezig. Als ik mijn drankverbruik in periodes met veel feestjes van toen invoer in de Zelftest Alcoholverslaving van de GGZ, krijg ik het advies om in gesprek te gaan met een deskundige. Daar zou ik destijds van geschrokken zijn: ik worstelde me relatief vlot door mijn studie, had een druk sociaal leven, deed veel aan sport en nam geen drugs. Maar alcohol had wel degelijk een invloed op mijn leven: ik denk met schaamte terug aan die keren dat ik een afspraak miste door een kater of – erger nog – iemand kwetste omdat ik te veel gedronken had.

In de jaren na mijn studie vierde ik het einde van een drukke werkweek met vrienden aan de toog van een Brussels café, en ook toen keek ik soms nog te diep in het glas – ik schrik ervan tijdens het tikken van dit stukje. Dat is precies waarom ik meedoe aan Dry January: om me bewust te worden van mijn omgang met alcohol. Daarin sta ik niet alleen, lees ik in de nieuwsbrief van IkPas – naast ‘je mentaal en fysiek beter voelen’ noemen deelnemers het als belangrijkste beweegreden voor een maand zonder alcohol.

De eerste acht alcoholloze dagen heb ik zonder al te veel ontwenningsverschijnselen overleefd, maar vanavond komt de eerste echte test. Benieuwd of dat Afghaanse afhaalmenu even lekker is met een Spa rood als met een glas riesling met een klein restzoetje. Wordt vervolgd.

Lees alle columns van Ken Lambeets