Heeft u deze dagen ook zo’n moeite om niet voortdurend Amerikaanse media te raadplegen? Elke ochtend surf ik langs CNN en CBS en Fox en misschien ook nog even een krant of twee, om te kijken of de Trumpisten nog ergens een parlement hebben bestormd of een agent hebben vermoord. Welke senator heeft zich vannacht weer tegen de president gekeerd? Zijn er nog nieuwe beelden van bloedig geweld?

Het zit me dwars. Het nieuws van de bijna-staatsgreep voelt als een soort Netflix, maar dan echt. De media brengen het als spannend infotainment van epische proporties. Elke scheet van de macht is ‘breaking news’, dat uitgebreid wordt besnuffeld en geïnterpreteerd door een panel van ongegeneerde commentatoren. Het spektakel is om van te smullen, maar ondertussen ligt het wel zwaar op de maag dat dit bloedserieus is, met meer dan oppervlakkige kenmerken van fascisme, waarin opgezweepte emoties levens kosten en de toekomst van een land op het spel staat.

Het is natuurlijk allemaal groots en historisch. Hoe kan je bij de beelden van het Capitool niet aan de bestorming van de Bastille denken? Of de Bierkellerputsch? Of de Romeinse senatoren die Caesar een mes in de rug plantten? Ook de Trumpisten zelf zien echo’s van ‘1776’, de Amerikaanse Revolutie, of de Burgeroorlog. Dankzij mijn nieuwe glasvezelverbinding kan ik de geschiedenis in real time meemaken, verschanst in mijn veilige lockdown.

Ondertussen verschijnen ook op mijn sociale media samenzweerderige berichten van virtuele vrienden. “Misschien is corona toch niet zo erg.” “Misschien hebben de Nederlandse Trumpisten wel een punt.” “Pedonetwerken bestaan toch echt?” “Je moet de media natuurlijk niet vertrouwen!” Enzovoort. Terwijl ook in Nederland fascistische ideeën stilaan normaliseren en de gedeelde publieke werkelijkheid scheuren vertoont, zit ik naar de laatste camera stand-up te kijken van een chicanerende president in ondergang.

Ik hou ermee op. Vanavond ligt het nieuws op de mat in een krant die voor mij al die spektakelmakers van hun stank en hete lucht ontdoet en er een nuchter overzicht van geeft. En misschien lees ik die krant dan pas morgen, bij het ontbijt. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Lees alle columns van Willem Halffman