Op feestjes voel ik me altijd een soort van spion op antropologisch onderzoek. Want als ik geen vrij heb gevraagd en zelf geen kaartje heb geregeld, ben ik een barvrouw. En gisteravond mag in jouw geheugen misschien wel één grote zwarte leegte zijn, maar een barvrouw onthoudt dingen. De kans is groot dat ik weet wie je vrienden zijn, wat je drinkt, van welke muziek je houdt, of je rookt, of je aardig bent (lees: fooi geeft), of je wanhopig bent (‘Mag ik drie bier en je nummer?’ ‘Hoe laat ben je klaar met werken?’), of je probeert te diëten (lees: dubbele Whiskey-cola light bestelt) en of je struikelt/overgeeft/in een hoekje staat te zoenen (want dat zie ik gewoon). Ter verdieping van mijn onderzoek ga ik er zelf ook af en toe een avondje tussen staan. Dat is heel interessant, vooral als mensen dan dingen vragen als: “Neeee toch, de hele avond zonder?! Hoe doe je dat? Wat knap dat je dat volhoudt!” Dat is informatie waar ik van hou. Want had ik al gezegd dat een barvrouw dingen onthoudt? Als je geld bij mij komt wisselen en even later ineens naar de wc verdwijnt, heb ik bijvoorbeeld wel een sterk vermoeden waarom. Ik weet eigenlijk ook wel waarom je al zes glazen water bent komen halen. En waarom je zo verbaasd kijkt en waarom je zo zweet en kauwt. Ik weet waarom je iedereen lief vindt en wil knuffelen. Ik weet waarom je denkt dat er tafels op je af komen en waarom je vergeet te stoppen met dansen als de muziek al uit is en het tl-licht aan. Ik weet waarom je straks kou vat, en je morgen spierpijn in je kaken hebt en je afvraagt wat de zin van het bestaan is. Ik weet ook dat je maandag weer gewoon moet studeren, want dan zit je weer in de UB. Maar ik zal het niet doorvertellen.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp