Mijn fiets doet negen van de tien keer niet wat ik wil, dus ga ik tegenwoordig met de bus naar de campus. Qua dagelijks aanbevolen hoeveelheid beweging niet echt ideaal. Laatst moest ik driehonderd meter rennen om mijn trein te halen en was ik compleet buiten adem. Bovendien miste ik alsnog mijn trein. Het moment dat ze ook weleens ‘de druppel’ noemen. Even later in de trein bestelde ik meteen dé Sportkaart. Een week later kon ik beginnen in het sportcentrum. Binnen de muren van dit gebouw waan je je in een andere wereld. Te veel vrouwen die denken dat ze hun nieuwe sportpakje al aan kunnen en te veel mannen met tanktops en minder spieren dan ze denken. Ik voel me he-le-maal thuis. Ik heb me ingeschreven voor een conditietest. Een heel doordachte start, al zeg ik het zelf. In dit geval houdt het in dat je moet fietsen en dat het trappen steeds zwaarder wordt. Hoe langer je het volhoudt, hoe beter je score. Gelukkig valt halverwege de test mijn fiets uit en moet ik opnieuw beginnen. Nou, dat is vast bevorderlijk voor mijn resultaat. Maar ik houd vol! Ik laat me zelfs niet uit het veld slaan door een jongen die aan mijn begeleider komt vragen wat hij moet doen ‘omdat er iemand helemaal naar de tering ligt te gaan’. Mijn begeleider raadt hem aan een van zijn collega’s te zoeken, omdat hij zelf met mijn fietstest bezig is (wat!? Ga die jongen helpen!). Het uiteindelijke resultaat van de test valt mee. Er is nog hoop! Nu een trainingsschema laten maken en me iedere week in de wereld van tanktops en zweethanddoekjes begeven. Over acht weken moet ik weer een keer de fietstest doen. Hopelijk is mijn conditie dan vooruitgegaan. Kan ik straks misschien zelfs mijn nieuwe sportpakje aan.

Lees alle columns van Vox