Het gaat beginnen: 17 april, over tien dagen dus, start Daphne met chemotherapie. De chemotherapie duurt zes dagen – een week minder lang dan ik in het verleden heb geschreven, da’s fijn – en meteen daarna volgt de stamceltransplantatie, op de 23ste. De zes weken na de 23ste worden misschien nog wel het spannendst, dan gaan we zien of de stamcellen aanslaan, of Daph’s lichaam ze wel of niet accepteert en of ze dus een kans heeft op genezing. Als de ingreep niet aanslaat, hebben we een probleem. Het worden de belangrijkste weken uit haar leven.

De stamceltransplantatie is nodig, want Daphne is ziek. Ze heeft een zeldzame bloedafwijking, het hypereosinofielsyndroom (HES), waardoor ze in juni vorig jaar voor de tweede keer (!) een herseninfarct kreeg (de eerste was op haar negentiende). Daarnaast heeft ze op haar veertiende een miltinfarct gehad en is ze vrijwel blind geraakt aan één oog, óók door het HES. Als klap op de vuurpijl zorgt de bloedziekte ervoor dat ze niet goed kan eten, slecht slaapt en oncontroleerbaar afvalt. De situatie is sinds een half jaar onhoudbaar en de stamceltransplantatie is een must. Het is de enige manier om te genezen en de enige manier om te voorkomen dat het een keer écht mis gaat.

Hoe dapper en sterk mijn vriendinnetje ook is, ze kan alle steun van de wereld gebruiken. Ik zeg tegen al mijn vrienden, familie en mensen die een beetje weten wat er speelt, dat ze een groot kruis moeten zetten in hun agenda bij 17 april. En dan duimen, kaarsjes branden, duimen en nog meer kaarsjes branden. Ik ben niet erg bijgelovig, maar voor mijn gevoel helpt het als veel mensen aan Daphne denken straks. Dus ik vraag ook jullie om hulp, waarde voxweblezers. Gooi je mandje vol bij de Xenos en koop het Kruidvat leeg. Stoken die handel. En duimen. Jullie kennen ons immers ook een beetje.

Lees alle columns van Sjors