Zo, dat was ‘m dan.

De schade: een dozijntje blaren en een teen die ik net zo goed alvast amputeren kan vóór hij vanzelf afsterft. De buit: kilo’s gladiolen, mijn eerste Vierdaagsekruisje en een stel roze slippertjes om de aankomende dagen op door te komen.

De afsluitende dag van Cuijk kon natuurlijk niet geheel zonder slag of stoot gaan. Volgens de weergoden hadden we de afgelopen dagen nog niet genoeg geleden — dus ritsten ze vanmorgen een stel wolken open.

Ik was Hatert nog niet voorbij of ’t donderde en bliksemde. Liters water kletsten zo m’n schoenen in. M’n voetzolen veranderden spoedig in een maanlandschap. De laatste tien kilometer waren de bermen en stoepen echter zo volgepakt met ophitsend publiek dat ik boven het wegdek zweefde. Over de Via Gladiola, langs de koning naar de Wedren.

D’r stonden familie en vrienden klaar — terwijl ik nog zo geroepen had dat dat niet per se nodig was.

Afgelopen dagen heb ik mij sowieso verbaasd over de betrokkenheid bij de Vierdaagse: ’t Is net vakantie. Zo kookte ik geen avond zelf, men prikte mijn blaren, bracht chocola en pleisters. M’n telefoon kon de stroom berichtjes niet aan. Maar ook: volk aan de route, kinderen met bakken snoep. En de vrijwilligers, vooral de vrijwilligers — die er dag in, dag uit stonden.

Om een of andere reden hangt er iets mythisch om de Vierdaagse en zijn lopers heen.

‘De loper moet een beetje gek zijn en van mensen houden’, zei iemand me. Een ander: ‘Ze hebben allen een steekje los.’ ’t Is in veel gevallen waar. Er zijn er bij die na drie kilometer geen boe of ba meer kunnen zeggen, maar toch een lintje bemachtigen. En ze krijgen er geen genoeg van, ook: de recordhouder heeft sinds vandaag 69 medailles.

En uiteindelijk? Uiteindelijk is het niets meer en niets minder dan een stukje wandelen. Als ik volgend jaar weer net zo in de watten word gelegd als dit jaar, vind ik het allang goed: dan kom ik terug. Voor de 50, welteverstaan — steekje los of niet.

Lees alle columns van Linda van der Pol