Deze verkiezingen ben ik niet in het land, wel in ons koninkrijk. Op Curaçao stemmen ze niet mee voor de Tweede Kamerverkiezingen. Dus is het heel relaxed om elke ochtend hier het Antilliaans Dagblad te lezen. Niks opmars van Buma of ruziedebat tussen Rutte en Wilders op de voorpagina. En de Turkse rel lijkt hier ook heel ver weg.

Mr Law brengt me na het lezen van de krant, het checken van de mail en wat andere werkgerelateerde activiteiten in de gehuurde auto behendig laverend door het lokale verkeer op en neer naar de universiteit. We zijn hier voor de oratie van Freek Schols, collega en chef (hoogleraar notarieel recht op de Radboud Universiteit), die op de University of Curaçao tot hoogleraar is benoemd. Ik pak ook nog wat uurtjes mee van de postacademische cursusweek die onze rechtenfaculteit hier op het eiland organiseert.

Sinds ik mag stemmen, heb ik geen verkiezing gemist. Dus op tijd in de voorbereiding om mijn stem niet verloren te laten gaan. Om eerlijk te zijn, begon mr Law er op tijd mee. Deadline junky die ik ben, zou ik zoiets de dag voor vertrek nog proberen te regelen. We hadden even het romantische beeld dat we hier op de dag van de verkiezingen in een belangrijk gebouw in een net pak onze stem zouden uitbrengen. Rekening houdend met het tijdsverschil, dat wel.

De werkelijkheid was wat minder shiny. Als je in het buitenland verblijft op een verkiezingsdag kun je tevoren per brief stemmen. We stuurden dus vorige week onze stem op naar de burgemeester van ‘s-Gravenhage. Ik was ineens geen zwevende kiezer meer. In de opluchting vergat ik een stemfie te maken.

Het stemmen per brief verhinderde niet dat we toch ook nog een stempas thuis kregen gestuurd. Even schoot een onderzoeksjournalistieke manoeuvre door mijn hoofd. Als ik nou iemand een volmacht geef, kan ik dan twee keer stemmen? De enige beschikbare kandidaat is mr Father-in-Law. Maar om nou een heer van tachtig plus in het slechtste geval in de boeien geslagen bij het stemlokaal te laten afvoeren? Een jurist past het bovendien om een toetsenbord als wapen te gebruiken in plaats van een fuck the system-actie.  ​

Lees alle columns van Lucienne van der Geld