Vrijdagmiddag. Na college ben ik klaar om naar huis te gaan. Op het station heb ik nog maar twee minuten om de trein te halen, ik begin te rennen. Helaas, de deuren gaan net voor mijn neus dicht. Balen!

De volgende trein komt over een half uur, rustig wacht ik af. Het is druk op het station. Reizen in de spits is niet ideaal, zeker niet op vrijdag. Eenmaal in de trein ga ik zitten op de eerste vrije plek die ik tegenkom, naast een jongen die er wel vriendelijk uitziet. We groeten elkaar, maar gaan vervolgens door met ons eigen ding – hij op zijn laptop, ik op mijn telefoon.

Een paar minuten zitten we stilzwijgend naast elkaar, totdat ik, door een wat ongemakkelijke bocht die de trein maakt, mijn telefoon laat vallen. Hij begint een gesprek, we hebben het over van alles en nog wat. ‘Waar ga je naartoe? Waar kom je vandaan?’ Alle standaardvragen worden gesteld.

Ik vertel hem dat ik op een boerderij woon in de Noordoostpolder. Meteen begint hij allerlei vragen te stellen: loop je dan de hele dag op klompen in een overall? Heb je een rijbewijs voor de tractor? Praten jullie ook plat thuis? ‘Nee, ik loop zeker niet de hele dag op klompen’, antwoord ik. ‘Al jaren niet meer zelfs. Vroeger heb ik wel klompen gehad, gewoon voor de lol, om een keer te kijken hoe die dingen lopen.’ Nu heb ik alleen nog regenlaarzen in de kast staan, maar dat is niet typisch iets van het platteland, toch?

Hij kijkt me verbaasd aan, alsof alles wat hij dacht te weten over mensen die op het platteland wonen, niet meer klopt. Natuurlijk zijn er nog boeren die op klompen en in een overall over het land lopen, maar de meeste lopen gewoon in een oude jeans en T-shirt.

Of ik ook een stereotiep beeld heb over mensen uit de stad? Mensen uit de stad zijn uitbundig, extravert, druk en altijd in voor een feestje. Gelukkig weet ik nu dat dit zeker niet voor iedereen geldt.

Bij station Zwolle moeten we allebei de andere kant op. Veel tijd om afscheid te nemen is er niet, want we hebben maar een paar minuten om over te stappen. Snel loop ik het station over op zoek naar mijn volgende trein. Deze keer heb ik twee stoelen voor mij alleen, best wel jammer.

Lees alle columns van Nathalie Elenbaas