Dat ze goede koffie, dito taart en – vooruit – vintagespullen hadden wisten we al. Maar dat ze bij Tati, daar op dat knusse hoekje waar de Koolemans Beijnen- en de Brahmsstraat elkaar raken, sinds een paar maanden echt food hebben, ook ’s avonds, dat zagen we een paar weken terug toen we erlangs fietsten.

Binnen slaat jaren vijftig bric-à-brac de maat. Maar omdat het weer het toelaat zitten we verwachtingsvol buiten aan. Naast ons een flinke pluk te extravert over denkers versus doeners kwetterend en witte wijn tetterend typisch Nijmegen-Oost-volk dat zijn best doet uit te stralen het voor goed elkaar te hebben in het uitdagende leven. Voor de rest is het in behaaglijk strijklicht gedompeld terras bezet door bescheidener publiek, dat uitziet naar de volgende vertaalde turf van Karl Ove Knausgårds magistrale Mijn Strijd (wat mij betreft verplichte leeskost voor alle filosofen, of wat daar voor door moet gaan!) En niet naar (een interview met) Kluun.

Maar goed, het eten van Tati (zou dit overigens een verwijzing zijn naar een andere praktische wijsgeer die ik hoog heb zitten?) Je kunt hier kiezen uit een redelijke keur aan medium geportioneerde gerechten met een zuidelijke inslag. De ingrediënten zijn van onbesmette herkomst, tot aan de verantwoorde vis toe, die zelfs nog ingeruild kan worden voor vega-tonijn van de vegetarische slager.

We laten zes op het oog vrij spannende gerechtjes aanrukken. Een kommetje gemengde sla met cherrytomaatjes, zwarte olijven en gember en boterbonen waar niks mis mee is. Een groentetajine van zoete aardappel, pruimen, komijn, kaneel en koriander die goed kleurt bij het koperen avondlicht. En dan de vier eiwitleveranciers die gebroederlijk naast elkaar liggen op een vintageschaal met bloemetjesrand. Twee opengeklapte gegrilde sardientjes gevuld met krenten, quinoa en amandelen. Hoewel de visjes iets korter geroosterd hadden gemogen, toch een mooie ode aan de Méditerranée. De gegrilde makreel met salsa verde kan er ook prima mee door. Net als de bietenburger met feta. Ook bekoorlijks van eigen bloed en bodem komt aan bod: in sinaasappel, honing en rode peper gemarineerde spareribs van Livar (Limburgs kloostervarken). Mooi dat ze hier rode Oostenrijkse Zweigelt als huiswijn durven schenken.

We sluiten af met pecanvlaai en bosvruchtencrumble: prima huisvlijt. Het dinsdagochtendlijk breicafé (‘Want breien is natuurlijk leuk, maar echt veel leuker samen en met een cappuccino (en vooruit, een stukje taart’) is ter ziele. Wel treedt er ’s avonds zo nu en dan een singer-songwriter op. In Tati zit genoeg muziek.

Lees alle columns van Ron Welters