Wat doe je als je meent dat je tattoo eeuwigheidswaarde heeft? Dan laat je na je overlijden je huid na aan een museum of aan iemand anders die je er een plezier mee denkt te doen. Een soort van tattoo-donor worden is de wens van steeds meer mensen, aangevoerd door Henk Schiffmacher. Er is inmiddels ook een stichting van tatoeëerder Peter van der Helm die belooft na je dood de nagelaten tattoo tentoon te stellen. Er zijn verschillende manieren van conserveren: op sterk water zetten, laten drogen of quasi plastificeren. Tatoeëerders Henk en Peter bekritiseren elkaars voorkeur in het conserveren en maken ruzie over de vermoedelijk rijk getatoeëerde ruggen van hun potentiële donoren.

Juridisch gezien is het nalaten van je getatoeëerde huid nog controversieel. Huid is een orgaan en lijkt alleen via de orgaandonatie aan een ander te kunnen worden nagelaten. Maar bij orgaandonatie gaat het om een ander die je niet voor het uitkiezen hebt en er moet een medisch doel mee gediend worden. Nu is er in de Grondwet vastgelegd dat je zelf de beschikking hebt over je lichaam maar of dat ook de ruimte biedt om na overlijden een tattoo uit je lichaam te laten snijden is maar de vraag. En als dat al zo is dan zijn er nog allerlei praktische hindernissen te nemen zoals wie na je overlijden de huid van je lichaam af mag nemen, hoe snel dat moet gebeuren etcetera. Tijd voor een aparte wet zou ik zeggen, als we tenminste in Nederland vinden dat je je tattoos moet kunnen nalaten.

Tattoos en scheiden is juridisch minstens zo ingewikkeld, bedacht ik me afgelopen week na het nieuws dat Johnny de Mols verloving is verbroken. Op zijn arm heeft hij een plaatje laten zetten waarop hun beider initialen staan. Tussen alle andere tattoos op zijn arm valt dat vast niet op. Maar wat dat als Wesley en Yolanthe gaan scheiden? Zij hebben elkaar verschillende tatoeages op hun lichaam cadeau gedaan. Zo heeft Yolanthe ‘ik dank God voor Wesley’ in het Spaans op haar rug en heeft Wesley de beeltenis van Yolanthe (van vóór het belichtingsincident bij RTL Late Night) op zijn buik. Behalve dat het voor jezelf onprettig is om tijdens het navelstaren in het gezicht van je ex te kijken, lijkt het me ook voor de ex niet fijn nog langer op de buik te staan afgebeeld.

Als we dan toch gaan nadenken over tattoo-donoren, kunnen we in de wet ook vast wel ruimte vinden voor tattoo-spijtoptanten. We zouden bijvoorbeeld kunnen aansluiten bij de regel dat je in principe de achternaam van je ex niet meer ná echtscheiding mag voeren. De regel wordt dan dat je de tattoo die verwijst naar je ex na echtscheiding niet meer mag ‘voeren’ en verwijderd moet worden. Daar krijg je dan wel even de tijd voor, want een ‘gewone’ tattoo verwijderen kost al snel zo’n twee jaar, laat staan de weelderig getatoeëerde haardos van Yolanthe op Wesley’s buik.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld