Ik voel me een soort van schuldig. Op 4 juni 2015 vroeg ik me in mijn column Tattoo af wat er met Yolanthes en Wesleys tattoo’s zou gebeuren als ze zouden gaan scheiden. Want Yolanthe heeft in het Spaans ‘ik dank God voor Wesley’ op haar schouder staan. En Wesley liet de beeltenis van Yolanthe in inkt op zijn buik aanbrengen. Verder heeft hij een ‘ik hou van jou Yolanthe’ met een gelipstikt mondje op zijn arm staan en ook hun trouwdatum prijkt op zijn lichaam. En nu is het zover…

Mijn vraag blijkt niet retorisch te zijn geweest. In zekere zin was die al niet retorisch want ik heb sinds de column niet stilgezeten op tattoo-gebied. Dat heet: ik heb een tattoo-clausule ontworpen. Deze tattoo-clausule kan worden opgenomen in huwelijkse voorwaarden of een samenlevingscontract. Je regelt met de clausule hoe je omgaat met je liefdestattoo’s als je uit elkaar gaat.

Ik zou niet graag zien dat na onze scheiding Mr Law door het leven blijft gaan met mijn beeltenis of naam in zijn nek of op zijn gespierde bovenbenen (die je kunt spotten als Mr Law in lycra op zijn wielrenfiets zit). Waarom dan niet afspreken dat deze tattoo’s binnen een x-termijn na scheiding worden verwijderd? De meest in het oog springende eerst. En op z’n eigen kosten. Dat sowieso. Gesteld dat Mr Law die tattoo’s zou hebben, zouden we een tattooclausule nodig hebben.

Alhoewel…Als ik kijk naar sommige met inkt verrijkte lichamen, dan is er bijna geen ‘bloot’ stukje huid meer beschikbaar zodat – uitgaande van seriële monogamie – de tattoo voor de volgende partner er pas op kan als die van de eerdere is verwijderd. Daar kan geen tattoo-clausule tegenop.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld