Met vijf tassen zit ik in de trein. In een trein vol andere tassen en gesprekken over studentenverenigingen. Op weg naar mijn eerste week in Nijmegen: de introduweek. Acht dagen lang nieuwe mensen, nieuwe gebouwen en nieuwe straten. Ik weet hoe ik straks moet lopen vanaf het station. Gewoon zoals ik drie weken geleden ook liep en dan langs het Kronenburgerpark. Helaas, de tien minuten die ik er over zou moeten doen, worden er veertig. Na even met mijn nieuwe huisgenootje gepraat te hebben, ga ik snel naar bed. Veel slaap zal ik komende dagen namelijk niet krijgen. En zo gebeurde het. Wat onwennig komen de leden van ‘Team Paars’ samen voor het Centraal Station. Ik kan het niet laten om een paar keer  om te kijken of mijn fiets er nog staat. ‘Nou, jullie zijn Team Paars en deze week wordt hartstikke leuk’, klinkt het dan. Na de eerste drie dagen concludeer ik dat het echt niet aan het bier ligt dat ik niet meer weet wat ik allemaal gedaan heb. Alle hoeken van Nijmegen komen in korte tijd aan bod. Een citytrip is er niks bij. Gedurende de week valt het me op dat mensen al snel aan elkaar hechten. De kindjes van Team Paars trekken samen op alsof ze elkaar al jaren kennen. Soms probeert iemand voorzichtig een praatje te maken met een communicatiewetenschapper van een andere kleur. De veilige paarse haven wordt echter snel weer gezocht. We moeten door naar de volgende zeepbaan. De lichamen worden steeds slapper en vermoeider. Na een week lang YOLO-bowlen met Justin Bieber, brakke brunches en biercantussen met prominente pikken en snerpende hertjes, zit ik nu weer even bij mijn ouders op de bank. En er wordt zelfs voor me gekookt.

Lees alle columns van Vox