De muren bonken in het huis. Het is Mark, met een meisje uit Turkije, uit Spanje, of Italië – waarschijnlijk weet hij het zelf niet eens. Het maakt hem ook niet uit, een kusje is een kusje en een kutje is een kutje. Iemand met echte honger maakt geen verschil tussen pizza of kebab, en aan Marks honger twijfelt niemand van de huisgenoten.

Ondertussen slacht Anton een grapefruit in de keuken. Net als ik de bonkende muren kan horen in mijn kamer, hoor ik ook Anton. Want alleen hij luistert naar Fela Kuti en alleen hij eet elke dag grapefruit. Vorige maand maakte hij tijdens dat ritueel ook nog eens Russische ondertiteling voor Netflix, maar nu is hij een barman en in de zomer gaat hij op een cruiseschip werken.

Deze zomer vaart iedereen uit. Het huis is prachtig maar oud en op leven na dood. Begin juli wordt het gerenoveerd, wat betekent dat wij er dan uit moeten. Het betekent ook dat we het in juni mogen slopen. Het betekent dat we zullen drinken en feesten, dag en nacht, want dat is waar we goed in zijn. Voor Mark is dat daarnaast ook nog neuken, en Anton kan trucjes op zijn BMX.

Agatha’s ware talent is haar lach. Ze straalt als ze thuiskomt en ze straalt als ze weggaat. Ze straalde ook toen Mark en ik vorige week in de vroege ochtend thuiskwamen en haar per ongeluk in bh zagen, en ze straalde zelfs toen Mark daarna boos op me werd omdat we haar naakt hadden kunnen zien, als ik maar wat stiller was geweest.

De bonkende muren zijn inmiddels een geworden met Fela’s tachtigkoppige band en in de kamer naast me dient Emma’s Armeense geskype als toevallige zang van dit toevallige lied. Armenen zijn familiemensen, dus moet haar gemis met de webcam ingehaald worden. Ook Fela moet een familieman zijn geweest. Waarom trouwde hij anders met alle tachtig vrouwen uit zijn band?

Als ons internationale huis een familie was, was Emma met haar dertig jaar de onbetwiste moeder. Anton uit Oekraïne de vader, tryin’ to make a living. Agatha uit Polen de perfecte dochter, zonnetje in huis. Mark uit Frankrijk de losbandige puberzoon. En ik? Net als in Nederland ben ik het kleine broertje. En net als in Nederland luister ik naar de geluiden op mijn kamer en besef ik dat ik net als thuis in Krakau thuis ben.

Lees alle columns van Maarten van Gestel