Dat thuiswerken is nog wel een dingetje, moet ik zeggen. En dan heb ik nog wel ruime ervaring met thuiswerken, dankzij een experiment dat ooit op mijn afdeling gehouden werd waardoor je volledig je eigen tijd kon indelen en je niet of nauwelijks op de universiteit hoefde te komen. Om de een of andere reden is dat experiment ooit tot mislukt verklaard (ik meen me te herinneren omdat er te weinig mensen aan meededen – maar liefst twee op mijn toenmalige afdeling) en het werd vooral als te veel gedoe gezien, ook omdat wat moeilijk te controleren was of iemand (ik in dit geval) ook daadwerkelijk aan het werk was.

Gepokt en gemazeld in het thuiswerken dus, maar dat was op vrijwillige basis. Nu er een intelligente lockdown achter zit voelt het compleet anders. Niet alleen moet ik de digitale bandbreedte delen met mevrouw pH-neutraal, wat zo af en toe bevroren beeld oplevert (alleen in Zoom hoor, lieve mensen, tussen mevrouw pH-neutraal en mij is de relatie even warm als altijd, zo niet zelfs beter), maar we wonen ook in een buurt waar nogal wat verbouwd en geklust wordt, met het bijbehorende geluid. Zoomen terwijl de achterburen een nieuwe keuken krijgen (vooral eigenlijk wanneer de oude gesloopt wordt) valt niet per se mee.

Maar het levert ook mooie nieuwe dingen op. Zo krijg ik een mooi inkijkje in de huiselijke situatie van veel van mijn collega’s, waar al overleggend de aandacht nog wel eens uitgaat naar het ook rondlopende kroost. Zag ik gesprekspartners verbannen zijn naar de keuken of naar kamers formaatje kledingkast. Het levert mooie beelden op. Zelf werk ik meestal in de slaapkamer – ook een aandachtspuntje qua camerahoek, maar nu ik heb ontdekt dat je zelf een achtergrond kunt fabriceren verschijn ik binnenkort aan mijn gesprekspartners vanuit mijn favoriete plekje ever: een boomhut boven de Chobe-rivier in Namibië. Die nijlpaardgeluiden fantaseer ik er zelf wel bij.

Lees alle columns van PH neutraal