Rotterdam Centraal, Pakjesavond. Daphne en ik zijn op weg naar vrienden die in Rotterdam wonen, om Sinterklaas te vieren. Althans, dat is wat ze denkt. Als we naar de Hema lopen om een aantal laatste dingetjes te kopen, ziet ze haar beste vriendin staan. Die ene naar wie we naar op weg zijn. ‘Huh!? Wat doe jij nou hier?!’ stamelt Daphne verbaasd. Bij wijze van automatisme krijgt Anniek drie zoenen. Sean, Annieks vriend uit Londen, krijgt ze ook. ‘What’s up man’, zegt-ie tegen mij. ‘Nothing much’, zeg ik terug. Als Daphne druk is met Anniek, lispel ik: ‘She still doesn’t know anything!’ Het is onvoorstelbaar hoe makkelijk mijn vriendinnetje te flessen is. Na vijf minuutjes kletsen met Anniek en Sean tover ik een ticket naar Parijs uit mijn rugzak. ‘Hé, Daph, wat is dit? Heb jij dit in mijn tas gedaan?’ Daphne kijkt me aan alsof ik Chinees praat. ‘Wat?’ Ik overhandig haar het A4’tje. ‘Uuhm.. Hè? Ik snap het niet.’ Ik vraag haar wat er op het papier staat. ‘Uuhm… Ja. Er staat: Rotterdam Centraal. Naar: Parijs. Maar… Huh?’ Mijn ogen beginnen te twinkelen. ‘Het lijkt op een ticket naar Parijs. Is dat het?’ Daphne snapt er geen reet van. ‘Ja, het lijkt er wel op. Maar hoezo dan? Huh? Hoe kom je hier aan? Voor wie? Hè? We gaan toch Sinterklaas vieren? Met Sean en Anniek?’ ‘Ja, dat kunnen we ook doen. Maar wat doen we dan met dat ticket naar Parijs? Beetje zonde vind ik wel. En ik heb ook al een hotel geboekt, voor drie dagen. En Côme verwacht ook dat we langskomen. Ik vind wel dat we moeten gaan. En Sean en Anniek vinden het vast niet erg. Zullen we maar gaan?’ Daphne probeert uit alle macht te begrijpen wat er aan de hand is – het is heel schattig. Gepikeerd staart ze naar de ticket, dan kijkt ze naar Anniek, dan weer naar mij, dan naar Sean. Ik besluit haar uit haar lijden te verlossen. ‘We gaan naar Parijs, schat. Sinterklaas in Rotterdam is maar een dekmantel. En we worden dit weekend ook niet verwacht in Uden. We gaan naar Parijs. We vertrekken over een uur en we zijn terug op zondagmiddag. Alles is geregeld.’ Dan pas valt het kwartje. Daph’s ogen worden zo groot als schoteltjes. Ik krijg duizenden kusjes. Rotterdamse meisjes op het station stoten gepikeerd hun vriendjes aan: moet je kijken, wat die jongen voor zijn vriendin doet. Waarom doe jij dat nooit? Tsja dames, what can I say? Ralph Inbar + Robert Ten Brink = Sjors van voxweb.nl. Een uur later zitten we in de Thalys; het gelukkigste meisje van de wereld ligt tegen mijn schouder. ‘Sjors’, fluistert Daphne in mijn oor, alsof ze een geheimpje verklapt. ‘Ik vind het zó leuk. Ik moest net bijna  huilen.’

Lees alle columns van Sjors