Op een onbewoond eí-heí-land, daar zou ik willen zijn. Opeens lijkt dat Kinderen-voor-Kinderen-ideaal dichterbij dan ooit, nu er een mailtje in mijn inbox ligt of ik misschien niet docent wil worden aan een Amerikaanse medische universiteit op het eilandje Nevis. Ze zoeken dringend iemand die het Neuroscience-onderwijs kan verzorgen.

Ja, ik moest ook even opzoeken waar dat ligt, Nevis. Het blijkt een Caribische buur van ‘onze’ bovenwindse eilandjes Saba en Sint Eustatius – een kwartiertje vliegen. Onbewoond is het niet helemaal, maar 20.000 inwoners kan je ook moeilijk erg veel noemen.

De Groningse plannen voor een campus in China klonken me al exotisch, maar een Caribisch eiland klinkt dan toch weer een stuk aantrekkelijker. Pakken de VS het toch weer beter aan. Alhoewel? Er is toch een veel grotere markt aan studenten in het Verre Oosten dan in de West, zou je zeggen. Sterker nog, er blijken wel een stuk of zeventig van dit soort medical schools in de regio te zijn.

Er liggen dan ook niet zozeer verheffingsidealen aan ten grondslag, maar keiharde financiële motieven. Deze universiteiten werven namelijk vooral onder studenten die niet door de zware selectie van de geneeskunde-opleidingen in de VS en Canada zijn gekomen.

De alternatieve Caribische route biedt dan uitkomst, want hier kom je ook zonder tienen binnen – als je tenminste ook een zak geld meebrengt. Deze privéscholen zijn gemiddeld twee keer zo duur als reguliere Amerikaanse universiteiten. Met deze opbrengsten kopen de instellingen zich weer in op de Caribische eilanden, die er op hun beurt economisch weer aardig van profiteren.

Zo zat ik afgelopen vrijdag dus opeens een uur aan de telefoon met iemand uit Nevis – het is overigens maar goed dat de ‘sleepwet’ nog niet ingevoerd is, want als AIVD zou ik dat zeer verdacht vinden.

Ikzelf ben er nog niet uit. Tropische temperaturen en idyllische stranden zijn één, maar je moet ook wel tijd hebben om ervan te kunnen genieten natuurlijk. En dat geldt net zo goed voor vrouw & kinderen.

Bovendien was ik nu nét voorzichtige stappen aan het zetten in de journalistieke richting, een nieuwe jas die me bevalt en steeds beter lijkt te passen.

Ik moet u helaas in spanning laten over wat het gaat worden, want wat wél zeker is, is dat ik na vandaag het stokje van deze column overdraag. Het was mij een waar genoegen het afgelopen jaar uw columnist te mogen zijn.

Dit is de laatste column van Stan van Pelt voor Vox

Lees alle columns van Stan van Pelt