Het heeft me een flinke tijd gekost om te wennen aan het leven van een herplaatser. Eerst heb ik een tijdje enigszins lethargisch met mijn dolenthousiaste doch hoogbejaarde kat Koos op de bank gehangen, mijzelf beklagend over het onrecht dat mij was overkomen en het gebrek aan passende functies dat langskwam. Dé dagelijkse activiteit in die eerste tijd was het doen van boodschappen en koken. En eens in de twee weken deze column. Meer niet. Een wat leeg bestaan, voelde ik zelf ook wel. En wat ik ook voelde was de toenemende weerstand in mijn omgeving, die vond dat ik toch wel wat actiever mocht worden.

En ja, pH-neutraal zal pH-neutraal niet wezen als hij dan niet meteen weer doorslaat en gaat overdrijven. Dus: dagelijks (ja echt, dagelijks) zo’n anderhalf uur naar de sportschool om het luie vadsige lijf weer enigszins in vorm te kneden. Talloze netwerkgesprekken gehouden. Het huis geschilderd. Opleiding begonnen. Nauwelijks nog tijd voor op de bank en dus weer enigszins vervreemd van Koos, de kat van de rekening.

Maar toen moest het gekste nog komen. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik me enige tijd geleden ingeschreven voor de Zevenheuvelenloop. Een midlifecrisis dingetje natuurlijk, maar stukken goedkoper dan een cabrio. Nog zo’n vier maanden scheiden mij van het moment van de waarheid. In die vier maanden moet ik mijn lijf zo ver zien te krijgen dat het vijftien kilometer heuvel op, heuvel af in een acceptabele tijd weet te volbrengen. Dat is dus trainen, trainen en nog eens trainen.

Mocht u dus ergens tussen hier en Groesbeek een enigszins puffende bijna vijftigjarige tegenkomen: grote kans dat het hier pH-neutraal betreft, al doet zijn grimas vermoeden dat de pH-waarde van zijn benen zich ver onder de neutrale 7 bevindt. Hij traint. Veel en vaak. Dat heeft hij nodig. Maar dan zul je net zien dat hij binnenkort weer een nieuwe baan heeft, en dus geen tijd meer om te trainen…

Lees alle columns van PH neutraal