‘Wie heeft er over tien jaar de lekkerste vriendin?’ ‘Welke drugs heb je dan allemaal gebruikt?’ ‘Heb je over tien jaar een huisdier, zo ja welk dier?’ Geconcentreerd vul ik de enquête in. De ene vraag kost meer tijd dan de andere. ‘Wat is je ideale toekomst?’ is een moeilijke. ‘Wie van ons is over tien jaar het kaalst?’ is helaas makkelijker. Al onze inhammen wijzen namelijk unaniem mijn kant op.

Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn beste vrienden een tijdcapsule. In het sleutelgat van het metalen kistje past een sleutel die alleen ik heb. De inhoud: zeven enquêtes met identieke vragen. De antwoorden zijn echter zo divers als wijzelf. Tenminste, dat verwacht ik. Want regel drie is duidelijk: ‘Vul de lijst in je eentje in. Je mag hem aan niemand laten zien, noch de inhoud delen.’ De achtste is nog duidelijker: ‘Breek een regel en je wordt uit de vriendengroep gezet.’

Het kistje gaat onder de grond van het dorp waar de meesten van ons geboren zijn. Ik maakte daar ooit een videoclip over een boom. Naast die boom zouden we een tombe maken. Maar tien jaar is lang. Waar nu die boom staat, zit dan misschien een peuter te kakken in het Vinexhuis van zijn ouders. Het pittoreske riviertje bij de boom heeft over een decennium aan zeespiegelstijging wellicht de omvang van de Mississippi. Wie dan wil weten hoe vaak zeven jongens, tien jaar geleden hadden ingeschat ‘zichzelf in 2027 nog af te trekken’, moet een duikpak aan.

Onze toekomst is onzeker, maar duikers worden we niet. Vinex-sloopkogelbedieners evenmin. De capsule in een achtertuin begraven zou te saai zijn. Zie ons al staan. Zeven volwassen mannen met bierbuiken en een schep, bij onze oud geworden ouders in de tuin. Nee.

Het wordt dus een beschermd natuurgebiedje. Daar mag het. Mits de vrijwilligers van Natuurmonumenten erbij zijn. Awkward, maar goed. Het is de veiligste optie. En de plechtigste. In het ergste geval zien ze over tien jaar, bij de opgraving, een teleurgestelde dertiger, die toch wat hoogmoedig was over die lekkere vriendin en zich vaker aftrekt dan gepland.

Lees alle columns van Maarten van Gestel