Het zal de trouwe lezer (en ik hoor u nu denken, bestaat die dan – maar jazeker, al is het in enkelvoud) maar die trouwe lezer dus, die zal het eerder zijn opgevallen dat ik een haat-liefdeverhouding heb met het gebouw waarin ik werkzaam ben. Hoewel, mag je dat nog wel een haat-liefdeverhouding noemen als één van de twee gevoelens toch wel heel erg overheerst? Eigenlijk heb ik gewoon een pestpokkehekel aan het Erasmusgebouw. Dan kun je renoveren tot je een ons weegt, ik vind dat het gebouw plat moet.

Het lijkt erop dat dat renoveren tot je een ons weegt wel behoorlijk letterlijk genomen wordt. We zitten al ik weet niet hoe lang in de verbouwingsellende – en dan moet de échte renovatie nog beginnen. Nou ja, ‘de’ renovatie? Het is al de derde renovatie sinds ik in dat gebouw zit, dus dat aanpassen zodat het de komende 25 jaar tot de beste gebouwen van de universiteit behoort, wat de gebouwenbeheerder ons wil doen geloven, daar geloof ik niet zo in. Maar goed, zo gauw als de entree klaar is (heeft u de schit-te-rend uitgeprikte Erasmus al gezien op de zijkant? Dat bracht me echt even terug naar mijn kleutertijd!) gaan alle medewerkers er snelstens uit om over te gaan naar het Spinozagebouw waarin ze de definitieve renovatie mogen uitzitten.

En daarna gaan ze weer terug naar een eindelijk werkbaar gebouw. Toch? Nou – dat blijkt nog maar de vraag. Want vanuit toch tamelijk betrouwbare bron heb ik begrepen dat in principe alle opties openliggen. Het kán dus wel, dat we weer allemaal teruggaan naar het Erasmusgebouw, maar het zou ook zo maar toch gesloopt kunnen worden, of gebruikt voor studentenhuisvesting – en zelfs, en dat moet niet gekker worden, verkocht kunnen worden als hotel. Een Van der Valk op de campus – ik dacht dat we na de Spar het dieptepunt al wel bereikt hadden.

Maar het blijft toch vooral verbazen hoe weinig doorwrocht zo’n renovatie verloopt. Jarenlang zit je in stof en herrie – om straks met een rokende puinhoop te zitten. Rookt er toch nog iets op de campus.

Lees alle columns van PH neutraal