Iets wat je razendsnel verliest tijdens je coschappen is gêne. Fantastisch woord. Ik hoorde het afgelopen week voorbijkomen in een reclame voor een spray die je in de pot moet spuiten voordat je voor een grote boodschap gaat. ‘Bruine broodjes bakken’ zonder nare geur, dus zonder gêne, wie bedenkt dat nou? Ze noemen het de VIPOO (als in: vie-ai-poe), het marketingteam dat achter die naam zit moet zich kapot gelachen hebben. In hetzelfde straatje: de column van Nynke de Jong waarmee mijn Facebook timeline vorige week volstond. Achterlijk, vond ze het, dat het Kruidvat reclame maakt voor een middel om je vagina naar eucalyptus te laten ruiken. Zoals ze terecht zegt: een vagina ruikt naar vagina. Net zoals poep naar poep ruikt. En dat is niet gênant.

Net als het niet gênant hoeft te zijn om iemand zich te laten uitkleden voor een lichamelijk onderzoek. Ook al is de patiënt even oud als jij en had je hem in de kroeg best aantrekkelijk gevonden. Maar kroegmodus gaat uit en doktermodus gaat aan. Oksels zijn niet vies, borsten moeten grondig onderzocht worden. Vroeger oefenden de coassistenten borstonderzoek zelfs op elkaar, maar dat ging volgens de opleiders toch iets te ver. Het ‘rectaal toucher’ oefenen alle coassistenten nu (en ik hoop vroeger ook) eerst op een zogenaamd fantoom: een plastic achterwerk waar al zo vaak een vinger in gestoken is dat het flapje dat de anus moet voorstellen mee de pop uitkomt als je je vinger weer terugtrekt. Met vijftien man sta je dan in de rij om één voor één daarop te oefenen. Maar het echte oefenen komt eigenlijk pas bij de patiënt.

En zo sta ik op een doodgewone woensdagmiddag samen met de arts en de andere Co bij een patiënt aan bed, mijn wijsvinger in de aanslag (gehuld in een blauwe handschoen uiteraard). Ik betwijfel of iemand ooit zo enthousiast is geweest om de endeldarm van een ander vanbinnen te voelen als ik. Maar, ik blijf de rust zelve. Wat vaseline op de wijsvinger, rustig de vinger op de kringspier leggen, ‘even persen meneer’ en… ik zit erin. Ik draai 360 graden rond met mijn vinger, wat qua schouderflexibiliteit een behoorlijke uitdaging is. Met samengeknepen ogen voel ik in opperste concentratie naar de prostaat. Mmm een walnoot, mja, daar lijkt het wel op. Rustig trek ik mijn vinger terug en met een neutraal gezicht beoordeel ik wat er aan mijn vinger zit. Bruin, prima. Alles in orde. Afvegen, broek weer aan. Fijne middag, meneer!

PS respect voor deze patiënt die rectaal toucher meerdere malen onderging enkel en alleen ter educatie van de coassistenten!

 

Lees alle columns van De Co