Toen ik als jong studentje rondliep op de campus was er nog een heuse koffiejuffrouw. Zo’n dame met een karretje die tweemaal daags alle werkkamers af ging om de geleerden van versnaperingen te voorzien. Als student had je daar niet veel aan – collegezalen werden uiteraard overgeslagen – behalve als je een bespreking had met een docent. Dan kreeg je ook een kopje koffie. Echte koffie.

In de kantine – een Refter was er nog niet – was de koffie stukken minder. Een bedenkelijk apparaat produceerde slootwater van de eerste generatie Max Havelaarbonen, waaraan je vooral kon proeven hoe goed je bezig was voor de arme boeren. Mijn eerste aanschaf toen ik hier een baan kreeg was dan ook een eigen koffiezetapparaat, omdat de koffiejuf inmiddels was wegbezuinigd en ik toch iets acceptabels te drinken wilde hebben.

Die decentrale koffiezetapparaten werden snelstens vanwege de brandveiligheid verboden; niet geheel ten onrechte gezien de kortsluiting die mijn iets te goedkope Blokker-apparaat al eens had veroorzaakt op mijn werkkamer en daarmee de hele verdieping. Iedere afdeling mocht nog één koffiezetapparaat hebben, daar moesten we het mee doen. Tot, natuurlijk, de nieuwe generatie koffieautomaten zijn intrede deed.

Op iedere afdeling staan ze. Daar waar studenten komen moet er 65 cent ingegooid worden, op verdiepingen waar alleen maar medewerkers zijn kan er voor nop getankt worden. Nu vind ik gratis al te duur voor de bagger die die apparaten uitstoten (ik heb zelfs heimwee naar die oude Max Havelaarprut gekregen) dus ik begrijp al helemaal niet dat iemand die rotzooi koopt. Tip voor alle studenten: neem de lift in het Erasmusgebouw. Vanaf de vierde verdieping kost de koffie niets – maar het blijft dezelfde troep.

Het is één van de redenen waarom ik graag thuis werk. Daar heb ik, als amateurbarista, de beschikking over een fijn espressoapparaat, dat ik vul met prima bonen. Als ik thuis een cappuccino drink, is het schuimlaagje ook echt melkschuim en niet een of ander fantasieproduct met varkensvet als hoofdingrediënt. Kan ik echt van genieten, zo’n bakkie troost. En da’s maar goed ook, want nu ik, samen met vijf collega’s, ‘voorlopig boventallig’ ben verklaard, kan ik weleens definitief op mijn eigen koffie aangewezen zijn – maar daarover later wellicht meer.

Lees alle columns van PH neutraal