Als docent heb ik soms mijn dag niet. En omdat ik één dag per week op de uni ben, is daarmee één hele week down the drain. Want het duurt zeven dagen voordat ik het weer beter kan doen en goed kan maken met de studenten. Gisteren heb ik mijn laatste hoorcollege van dit jaar gegeven (snik!). Dit semester heb ik twee keer m’n dag niet gehad. Gelukkig heeft de universiteit (nog) geen niet-goed-geld-terug-garantie. En de studenten lijken mild omdat ik het eerste college van de woensdag geef (om 08:45 uur).

Zo hoorde ik mezelf laatst zeggen, nadat ik op een vraag geen reactie van de zaal kreeg : ‘Dit zou zo maar een vraag op het tentamen kunnen zijn’. Brrrr… Toen ik zelf in de collegebanken zat, vond ik het superirritant als een docent dat deed. Dreigen met het tentamen. En nu deed ik het zelf. En ik weet niet waarom. Ik solliciteer toch echt niet openlijk naar de verkiezing als ‘meest gevreesde tentamendocent’; in de jaarlijkse enquête van de notariële studentenvereniging Nota Bene wordt hier steevast naar gevraagd. En ja, ik ben al meer dan eens uitverkozen als meest gevreesde tentamendocent…

Het is een twijfelachtige eer te worden beschouwd als de Anouk onder de tentaminerende docenten. We tentamineren namelijk mondeling. Zonder draaiende stoelen. Maar we geven wel meteen feedback op het optreden…uhm…tentamen. En ik omarm de cut-the-crap-mentaliteit. In The Voice of Holland-termen ben je dan eerder een Anouk dan een Marco. Voor mij dus geen vreugdedansjes terwijl er heus wel studenten zijn die de stof zo goed beheersen dat ik op de stoel wil gaan staan. Figuurlijk gesproken dan.

Tijdens het afnemen van een tentamen is het als docent de kunst de goede toon te treffen. Ik kijk daarom vaak naar de jurycommentaren van Anouk. Want hoe doe je dat: eerlijk, rechtvaardig maar niet onnodig kwetsend? Na de befaamde opmerking ‘Je hebt mensen voor de grote podia en je hebt mensen voor de braderie in Leuven’ van twee afleveringen geleden, was Anouk de afgelopen aflevering (de eerst liveshows) zo poeslief dat ik haar niet (meer) geloofde. En dat is funest voor elk jurylid.

Nu wilt u vast ook weten wat er gebeurde op de tweede keer dat ik m’n dag niet had. Nou…vooruit… ik biecht het op. Ik kan er namelijk inmiddels zelf ook om lachen. Maar het blijft een schaamactie. Ik was familietekeningen aan het maken op het bord in de collegezaal. Toegekomen aan mijn tweede familietekening op het bord, wilde de eerste tekening ondanks ferme halen met de wiper op het bord, niet verdwijnen. Ik mompelde wat in de sfeer van ‘een onuitwisbare indruk maken’ maar het kwaad was al geschied. Ik had een permanent marker in plaats van een whiteboard marker gebruikt, zoals een student op de eerste rij voorzichtig opperde. Ik had officieel m’n dag niet. Volgend semester beter. Eerst jureren tijdens de mondelinge tentamens die nu rap naderen.

 

 

Lees alle columns van Lucienne van der Geld