Je maakt wat mee als je verandert van werkplek op de universiteit. Waar ik mij vroeger louter bezig hield met wetenschappelijke activiteiten (tenminste, zo kwalificeerde ik ze zelf), is de wetenschap nu ver te zoeken en ben ik faciliterend bezig. Een hele nieuwe wereld is voor mij opengegaan, zeker nu ik opeens ook verantwoordelijk ben voor de werving van promovendi en mijn telefoonnummer en e-mailadres in de vacaturetekst zijn opgenomen. Schreef ik laatst nog dat de lezers van columns wel een cursusje mogen gebruiken, voor sommige lezers van een vacaturetekst geldt dat in het kwadraat.

Nu was ik al wel gewaarschuwd door een collega die dit deel van mijn werkzaamheden enige jaren heeft uitgevoerd. ‘Hebben er al bejaarden gereageerd?’ vroeg ze – ik dacht dat ze een geintje maakte. Niet dus. Want er had nog geen bejaarde gereageerd, maar een dag later dus wél. Op een wervende tekst voor onderzoekers aan het begin van hun academische carrière ontving ik een e-mail van de directeur van het onvolprezen ‘Actief 65 Plus – gespecialiseerd uitzendbureau voor vijfenzestigplussers’. Hij had mijn vacature voor een PhD-positie gelezen, schreef hij. Dat vroeg ik me overigens wel af, gezien de tekst van zijn bericht.

De directeur meende namelijk dat zijn personeel uitstekend geschikt zou zijn voor onze vacatures. Waarom maakte hij niet helemaal duidelijk, tenzij de slogan van zijn bedrijf, ‘Flexibel & Ervaren’, als argumentatie moest gelden. Dat ‘Actief 65 Plus’ blijkens de e-mail vooral gespecialiseerd is in lassers, klusjesmannen, vrachtwagenchauffeurs en receptionistes vergrootte de kans bepaald niet dat ik op zijn e-mail zou antwoorden om, zoals hij schreef, geheel vrijblijvend profielen te zien. Daar hebben we Tinder voor, denk ik dan maar.

Maar eigenlijk wilde ik wel heel graag antwoorden, om te informeren naar de geestelijke staat van de directeur. Hoe hij het in zijn hoofd haalde om mij met zijn uitzendbureau voor bejaarden lastig te vallen bij een vacature voor PhD-studenten. Waarom hij met directiechauffeurs en hoveniers ging lopen leuren – eerbare beroepen hoor, maar a far cry from de briljante onderzoekers die we zoeken.

Gelukkig heb ik door mijn recente coachingsopleiding wat zelfbeheersing ontwikkeld, en maar niet geïnformeerd in hoeverre Alzheimer bij deze directeur had toegeslagen. Vriendelijk heb ik hem gevraagd welk deel van de zin ‘no commercial propositions please’ hij niet begrepen had. Nooit meer wat van gehoord.

Lees alle columns van PH neutraal