Ik zit dit stukje te tikken in Ljubljana, aan het bureau van de publiekswijsgeer Slavoj Zizek. Deze drukke prater en schrijver van onder meer The pervert’s guide to ideology is er toch nog nooit. En dus mag ik van zijn collega, de sport- en kunstfilosoof  Lev Kreft bij wie ik te gast ben in het kader van een Radboud Honours-project over ‘goede sport’ even dit stukje inkloppen. Inderhaast, want over een half uurtje moet ik  weer aan de bak met onze tien gezamenlijke studenten.

Gisteravond hebben we met zijn allen  ‘typisch Sloveens’ gegeten.  Opgediend door een olijk kogelrond obertje in mal authentiek Sloveens klederdrachtpakje en welbeschouwd een goedburgerlijke mengeling van invloeden uit de aanpalende Italiaanse, Hongaarse en Oostenrijkse keukens. Vooral die laatste was goed vertegenwoordigd middels ferme worsten, stevige aardappelen en overvloedige kersensaus bij de net iets te lang gebakken hertenbiefstuk

Maar puur culinair gezien was de gebraden hertenbiefstuk die ik afgelopen vrijdag in ons  bloedeigen Vaderland genoot toch beduidend beter. Dikker, kundiger gegaard, roze als een Teutoons babybilletje.  Met een subtiel kusje van een plasje jus van maniguette (een peper uit Guinée) en vergezeld van een hartige bread and butter– pudding met  parmaham en cèpes en met een hoopje rodekool met kardemom en wat kokos ernaast. En dat voor exact dezelfde prijs als het gemiddeld toch een stuk goedkopere Slovenië: 16 euro.

Het andere hoofdgerecht kon er ook alleszins mee door: risotto met de juiste beet en gamba’s, maar verrassenderwijs ook met pittige worst, pompoen-pickles en raketsla. Op de voorgerechten viel ook al weinig af te dingen. Een Indiaas rijstkoekje met zacht gegaarde heilbot, pittige paprikacoulis en salade en  pompoenpannenkoekjes met salieboter, limoen en gemarineerde, maar helaas iets te taaie buffelmozzarella.  Van de toeten bleef vooral de trifle van hangop hangen: uitgelekte überromige lichtzure yoghurt, moddervette zoete gebrande suikerstroop, noten voor de crunch en een stukje kruidkoek dat verbindt.

Vaderland kookt eclectisch –  van mediterrane finesse tot Hollandsch welvaren –  maar desondanks redelijk seizoensgebonden, let op de herkomst van de vis die wordt opgedist en stopt de vegetariër niet in het verdomhoekje. Tel daar een ondanks de mega-drukte van afgelopen vrijdag  buitengewoon adequate bediening en een zeer aangename prijsstelling bij op, dan is Vaderland een prima aanmeerplek aan onze allengs mondainere Waalkade.

Ik zet mijn Ljubljaanse zoektocht naar de juiste maat nog even voort. Maar vooralsnog staat het 1-0 voor Nijmegen. Culinair dan. Want filosofisch hebben we nog een flinke inhaalslag te maken.

 

 

Lees alle columns van Ron Welters