Hij had nu verkering. Dat zei hij echt: verkering. Ik moest mijn lachen inhouden. De studievriend – eind twintig, succesvolle ambtenaar in de Randstad – zei het met ernst. Bij mij doemden beelden op van opgevouwen papiertjes die werden doorgegeven onder de schoolbanken. ‘Wil je verkering met me?’ En dat er dan weer een werd teruggeschoven: ‘Ja’, op een Diddleblaadje met een geurtje.

Mijn dagdroom bleek er niet eens zo ver van af te zitten. Zijn vriendin had hem via een briefje gevraagd dat ze tussen zijn spullen had gestopt. Mijn lach sloeg om in vertedering. Waarom deed ik zo dom over die term? ‘Verkering’ is een mooi woord en een nog mooier fenomeen.

Twee weken daarvoor had ik een andere vriend aan de telefoon: ‘Aad, ik weet het niet meer, waar ik nu sta met Sanne’ (niet haar echte naam). Vrienden bellen mij wel eens voor relatieadvies (ik weet ook niet waarom ze denken dat ik expertise heb op dit gebied). Samen met de piekeraar ging ik even het rijtje af. Was ze een scharrel? Nee, serieuzer, want ze waren inmiddels ‘exclusief’. Een kwarrel – kwaliteitsscharrel – dan? Of was dit al een prela? Hoe dan ook, het was onder geen beding een relatie. Want een relatie, dat was zó definitief.

‘De echte helden zijn de twintigers en dertigers die trouwen’

De Volkskrant publiceerde onlangs een uitgebreide lijst met net-niet-relatiegradaties die millennials gebruiken. Er zat er één tussen die zelfs ik nog niet kende: de ignorela, een koppel dat iedereen als koppel herkent, behalve de twee die er inzitten. Mensen met blauw haar en een ring door hun neus hebben ook een mooie term bedacht voor hun gebrek aan besluitvaardigheid: polyamorie. Wat verklaart al deze nieuwe terminologie?

In zijn boek De prestatiegeneratie schrijft neurowetenschapper Jeroen van Baar dat millennials maximalisten zijn: we willen elk aspect van ons leven perfect uitvoeren. Hierdoor zijn studies, banen en relaties nooit goed genoeg. Sociologe Eva Illouz schrijft in haar deprimerende betoog Why Love Hurts dat westerlingen zijn geconditioneerd als consumenten. Ook in de liefde zoeken ze constant naar de beste deal. Je binden aan iemand is niet efficiënt. Wie weet is er een paar swipes verder wel een betere aanbieding.

Progressievelingen menen dat ze bevrijd zijn van ‘relatie’ en ‘verkering’. ‘Deze woorden kleven vast aan een oude wereld’, stelde een vrouw met een vaste niet-partner in NRC. Maar is een open relatie of andere vorm van romantische ontbinding nou echt het moedige verzet dat millenials claimen? Ik denk het niet. Juist diegenen met verkering gaan in tegen de consumentenmentaliteit. En de echte helden zijn de twintigers en dertigers die trouwen, een aantal dat snel afneemt. ‘Tot de dood ons scheidt’, dat is pas zó definitief.

Doe niet zo moeilijk. Ik geef het je op een briefje: vraag gewoon verkering.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman