Belg aan de Waal is zijn alter ego. Ken Lambeets streek kort geleden vanuit Brussel neer in Nijmegen en is nieuw op de redactie van Vox. De komende weken schrijft hij over zijn ervaringen. Deel 5: verkiezingskoorts.

Er is dezer dagen geen ontkomen aan. Op het fietspad gekalkt stemadvies, studenten die voorbijrijdende fietsers indringend aankijken vanop affiches die zijn vastgemaakt aan lantaarnpalen. Op de campus delen studenten met T-shirts van asap en AKKUraatd flyers, koffie en ijsjes uit, op internet kan je niet om de professioneel ogende campagnefilmpjes heen. Er staat duidelijk veel op het spel bij de studentenverkiezingen.

Wanneer ik op maandagmiddag een kijkje ga nemen bij het lijsttrekkersdebat in theaterzaal C, word ik tien jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Aan de KU Leuven bestonden er weliswaar geen studentenpartijen, studentenvertegenwoordigers werden er via een getrapt systeem gekozen. Hoe jong ook, ze wisten vaak al bijzonder goed hoe macht werkte. In studentenweekblad Veto dreven we er graag de spot mee. Tien jaar later hebben heel wat van hen een belangrijke positie in de Vlaamse, Belgische of Europese politiek, of bij een andere belangrijke organisatie.

Ook in Nijmegen kennen de studentenvertegenwoordigers het klappen van de zweep. De manier waarop de ene lijsttrekker rondkijkt in de zaal, gesticuleert met de armen, zijn rechterarm af en toe in de hoogte houdt met zijn duim en wijsvinger tegen elkaar geklemd om een punt te maken, doet vermoeden dat hij al veel naar filmpjes van Jesse Klaver heeft gekeken. De andere kandidaat is authentieker en lijkt meer uit het hart te spreken, maar zou soms nog net iets meer retorische trucjes mogen gebruiken.

Of het nu over internationalisering, de betaalbaarheid en het nut van de Honours Academy of de toegang tot de universiteitsbibliotheek gaat: met kennis van zaken proberen de twee lijsttrekkers het talrijk opgekomen publiek te overtuigen. Zowel in stijl als in dossierkennis moeten ze niet onderdoen voor de lijsttrekkers voor de gemeenteraadsverkiezingen op het Nijmeegs Studentendebat enkele maanden geleden. Het retorisch duel, dat ongeveer een uur in beslag neemt, verveelt geen seconde.

Kwalijker vind ik de manier waarop de studentenvertegenwoordigers zich vereenzelvigen met het universiteitsbestuur. ‘Het gaat erom dat we als universiteit uitstralen dat…’ klinkt het uit de mond van een van de kandidaten. Op een bepaald moment zegt een moderator van de Universitaire Studentenraad zelfs letterlijk: ‘We hebben een heel goede verhouding met het college van bestuur.’

Pagina’s en pagina’s Veto hebben we gevuld over de gevaren die volwaardig medebestuur in de belangrijkste universitaire organen voor studenten met zich meebrengen: studentenvertegenwoordigers die zich meer identificeren met het universiteitsbestuur dan met hun eigen achterban, ervaren bestuurders die studenten uit elkaar proberen te spelen, studenten die de USR enkel nog zien als een opstapje naar het pluche of een andere lucratieve carrière.

Veel belangrijker dan een goede band met de universiteitsbestuurders blijft een sterke band met de eigen achterban. Vijftig aanwezigen op het debat is zeker niet slecht, maar daarmee kan je niet zeggen dat de verkiezingen erg leven bij de Nijmeegse studenten. Dankzij de compacte campus is de opkomst bij studentenverkiezingen hier traditiegetrouw groot, maar meer dan de helft van de studenten gaat nog altijd niet stemmen.

Het is een goede zaak dat de verkiezingen deze week zo zichtbaar zijn in het straatbeeld. Eigenlijk zou dat contact met de studenten een heel jaar moeten duren. Zo niet, dreigt de studentenvertegenwoordiging een self fulfilling prophecy worden. Het is aan de studenten die deze week verkozen worden om dat te voorkomen. Afgaande op het studentendebat en de verkiezingsprogramma’s is het talent daarvoor zeker aanwezig.

Lees alle columns van Ken Lambeets