Verrassing
Dinsdag, kwart over één, Casa del Sjors. Ik bereid mijn college voor, Daphne zit op de bank te lezen. Om de zoveel tijd bromt de pomp van haar sondevoeding, als een huisdier dat we niet hebben. Het is best gezellig, besef ik. Vreemd.
Rond half één pak ik mijn tas. Als ik mijn kamer rondspeur naar mijn favoriete pen, valt me
iets op: op mijn kleine Ikea-tafeltje (er zijn maar twee soorten Ikea-tafeltjes: grote en kleine) ligt een piepklein groen notitieboekje. Nooit eerder gezien. ‘Daphne?’ vraag ik, terwijl ik het boekje oppak, ‘is dit van jou?’ Daphne let niet op. ‘Daph, kijk nou effe’, herhaal ik. ‘Is dit van jou?’ Als Daphne eindelijk kijkt, schrikt ze. ‘Nee, daar mag je niet in kijken!’ Te laat. Op de laatste pagina zie ik een lijstje met de namen van mijn vrienden. Achter sommige staat een vraagteken.
‘Ik krijg een verrassingsfeest! Ik krijg een verrassingsfeest!’ dans ik door de kamer. Het is leuk om een verrassingsfeest te krijgen met je verjaardag, maar het is nog leuker om de organisator ervan vroegtijdig te ontmaskeren. Daphne kan er de humor niet van inzien. ‘Je had nóóit in dat boekje mogen kijken!’ zegt ze, snikkend. ‘Je kijkt nóóit in dat boekje! En het kostte me allemaal zoveel moeite om te regelen. Weet je hoe moeilijk dat is, zoiets regelen, als je niets kan?’ Ze slikt een beetje snot weg. ‘Waarom lukt het me nou nóóit om dingen geheim te houden?’
Het is aandoenlijk, een beetje zielig, maar vooral heel grappig. Ik kan niet stoppen met
grijnzen. ‘Tsja Daph… je zuigt gewoon in verrassingen. Maar daar kan jij óók niets aan doen. Sommige mensen kunnen dat gewoon beter dan anderen. Mensen zoals ik! Hee, stop eens met huilen. Eén weekje langer en dan was het je gelukt, toch? Je wordt al beter! En laten we wel wezen: ik weet dat ik een verrassingsfeest krijg, maar ik weet nog niet wannéér. Het kan nog, toch?’
Een week later kom ik met Daphne terug van vrienden. ‘Gaat het wel, Daph?’ vraag ik, als we de lift instappen. Ze kijkt moeilijk. Als de liftdeuren opengaan, duw ik de rolstoel zo snel
mogelijk naar buiten. Verkeerde verdieping. ‘Fuck, Daph, je hebt de eerste verdieping ingeduwd in de lift. Verdomme.’ Als ik heel diep wil zuchten, hoor ik Daphne lachen. Ik draai me om en zie al mijn vrienden op de balustrade. ‘Surprise!’ Beteuterd neem ik de felicitaties in ontvangst.
