Enkele decennia geleden behoorde mijn instituut nog bij de rechtenfaculteit, een periode waaraan ik tegenwoordig om allerlei redenen met enige weemoed terugdenk. Mijn directe collega’s, allemaal mannen, waren generatiegenoten of zaten er dicht bij, zodat we niet alleen collega’s waren, maar ook vrienden. Een bijzonder sfeertje hing er, een sfeer waar menige autogarage geciviliseerd tegen afstak. Er hingen nog net geen pin-ups aan de muur. ‘De hooligans’ werden we genoemd door de rest van de faculteit, omdat we ons als niet-juristen qua kleding en gedrag nogal onderscheidden van de gemiddelde rechtsgeleerde.

In die tijd dronken we nog gezamenlijk koffie ’s ochtends, in de rechtenkantine. Allemaal keurige jongens en meisjes zaten daar; poloshirtjes (liefst enkele over elkaar) en parelkettinkjes. De aanwezige docenten natuurlijk jasje-dasje. En wij zaten daar in onze houthakkershemden en versleten jeans, hooligan te wezen.

Vaak schuifelde er ook een wat oudere hoogleraar rond, veelal, al lopend, licht hoofdschuddend en onverstaanbaar prevelend verzonken in gedachten of in een boek. Het archetype verstrooide professor. Het kostuum net niet passend en net iets te morsig, de stropdas net te kort gestrikt. De witte haren in een Einsteinlook-light. Hij leek niet al te nozel zo op het eerste gezicht – op het tweede overigens ook niet. Nooit zal ik vergeten hoe hij, weer eens met de blik op een boek gericht, pardoes tegen een pilaar in de kantine aanschuifelde, ‘mijn excuses, juffrouw’ mompelde en, zonder op te kijken uit zijn boek, verder liep.

Vorige week overleed hij, op achtentachtigjarige leeftijd. Onnozel was hij bepaald niet, wist ik al eerder. Jan Leijten – een briljant rechtsgeleerde, geweldig schrijver en zeer populair hoogleraar. Als jurist was hij messcherp (hij was niet voor niets advocaat-generaal bij de Hoge Raad) en uit zijn literaire werk bleek dat hij vaker naar de buitenwereld keek dan zijn imago deed vermoeden. Eén van die zeldzame hoogleraren die daadwerkelijk meerwaarde bieden aan een universiteit. Rust zacht Jan – en stoot je hoofd niet tegen de wolken…

Lees alle columns van PH neutraal