Traangas, wapenstokken en oproerpolitie: Kayleigh Hofstede wist wat haar te wachten stond. Toch marcheerde ze met andere demonstranten naar het Keizer Karel van Medellín. In een interview met Vox vertelde de nieuwe AKKU-lijsttrekker over haar protestervaringen in Colombia. Hofstede is moedig, dat blijkt wel. Maar behalve bewondering, bekroop me ook een ander gevoel: schaamte. Want waar was ik toen in 2014 het leenstelsel werd ingevoerd? In ieder geval niet op het Malieveld.

Nee, ik protesteerde niet. Het zou zo’n vaart toch niet lopen, dacht ik toen nog. Immers, de partijen die het voorstelden waren toch voor kansengelijkheid (PvdA, GroenLinks) en voor onderwijs (D66)? En – laat ik maar eerlijk zijn – voor mij zou het toch niet gelden. Ik heb vijf comfortabele jaren in het oude systeem gestudeerd, omdat ik nog op het nippertje de research master inging. Het voelde alsof ik tussen de lasers doorkroop om een seconde voor het dichtvallen van de kluisdeur de buit te grijpen: twee jaar extra basisbeurs.

Nu we de impact van de studieschulden zien, denk ik: was ik maar wat rebelser geweest. En minder egoïstisch. John F. Kennedy zei dat het kwaad overwint wanneer goede mensen niets doen. Gelukkig staan er nu veel goede, jonge mensen op.

In plaats van een festivalseizoen kregen we een protestzomer. Tieners en twintigers kwamen naar het Woonprotest, de Ware Opening en, eerder al, de Klimaatmars. Twee weken geleden zag ik in het Amsterdamse Westerpark studenten die zich als koeien hadden geschminkt omdat ze in de duurbetaalde hokken van huisjesmelkers zaten. Onder de banieren van elke linkse splinterbeweging denkbaar dansten jongens met lange haren op de antikapitalistische punk van Hang Youth.

‘Ik zag het jeugdige verzet ook op een heel andere plek: het CDA-congres’

Ik zag in datzelfde weekend het jeugdige verzet ook op een heel andere plek: het CDA-congres. De gemiddelde christendemocraat is 69 en man, en dat merkte je in de Brabanthallen. Vanaf mijn plek achterin de zaal keek ik over grijze kapsels en kale kruinen. Op één hoek na, daar zaten de CDA-jongeren. Hier overigens geen lange haren zoals in het Westerpark. Met uitzondering van die ene Leidse filosofiestudent dan, maar die had weer een tweedjasje aan, dus dat heft elkaar op.

De colberts maakten de CDA-jongeren echter niet minder opstandig. Ze wilden één ding: de afschaffing van het leenstelsel moest een breekpunt worden in de formatie. CDA was altijd al tegen het leenstelsel, maar ondanks coalitiedeelname kregen de christendemocraten maar niet de basisbeurs terug. De jongeren pikten dat niet langer. Toen hun resolutie aan bod kwam, stonden er opeens lange rijen bij de inspraakmicrofoons. Stuk voor stuk vertelden jonge CDA’ers hoe de studieschulden op hen drukten. Sommigen speechten alsof ze elk weekend 1500 bejaarden toespraken, anderen stonden er met bibberende briefjes. Die laatsten waren het stoerst.

De resolutie werd, tegen het nadrukkelijke advies van het partijbestuur in, aangenomen. Ruim 70 procent van de leden stemde voor. De verbaasde blikken van grijze meneren zijn niet de geweerlopen van de oproerpolitie in Medellín. Toch vond ik het jeugdig verzet in de Brabanthallen ook best moedig. De jonge leden deden wat ik had moeten doen, in 2014.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman