4×40
Heel langzaam ging de voordeur open, uiterst traag strompelde ze over de drempel. Hoe ze na de eerste veertig kilometer mijn huis binnenkwam, vergeet ik nooit meer: van het kloeke vrouwtje dat een dag eerder op witte hakjes en met een tas vol Sultana’s op de stoep stond, was weinig over.
Afgelopen Vierdaagse van Nijmegen sliep er een wandelaar in mijn bed. In de loop van de week werden haar voeten zo groot als ballonnen — ’n slagveld waarop blaren en pleisters Risk tegen elkaar speelden.
Man, wat wás ik blij dat ik voor ’t tweede jaar op rij was uitgeloot. Ik lag hele dagen in het Valkhofpark, slenterde door de stad en at poffertjes tot ik erbij neerviel. Rolde rond vieren vanuit een willekeurige kroeg naar de Wedren en hitste lopers op die soms wel, soms niet om mijn veelal dronken aanmoedigingen konden lachen.
‘Wat fijn toch’, dacht ik, ‘Wat fijn dat er mensen zijn die hun zolen met liefde tot pulp trappen opdat de rest tien dagen mag feesten.’
Tot de intocht, althans, waar mijn eigen loopster over de Via Gladiola schuifelde. Ze had pijn, was kapot. Ze had het niet meer toen een jochie haar een bloem aanbod en viel haar dochter huilend van vreugd om de nek. De Sultana’s waren op, haar pumps zouden voorlopig niet passen — maar wat was ze voldaan, wat was ze gelúkkig.
En goddomme. Daar stond ik aan het hek, met een kop van steen en een lauw blik Radler in mijn hand en och, hoe graag had ik met haar willen ruilen.
Deze honderdste editie schaar ik mezelf wel bij Kamp Wandelaar. Op het program: 4×40. Wat nog meer? Veel zon, heel veel zon. Wellicht een buitje. Hordes mensen en ongetwijfeld een knie alsof-ie vier uur op het fornuis heeft staan garen. De dood of de gladiolen, ik heb er zin in.
Lees alle columns van Linda van der Pol
Greetje schreef op 19 juli 2016 om 06:27
Wat was het fijn om bij Linda te kunnen blijven slapen. Dicht bij de start, makkelijk met dr fiets te doen. Mijn eerste Nijmeegse vierdaagse, nummer 99.
Ik weet nog goed dat de tweede dag er een groot wit vel op de voordeur hing met go go go Greetje met dropballen.wat was ik blij met die steun. De dropballen zijn op maar het vel papier heb ik ook hier in huis nog hangen.
De laatste dag was voor mij de aller zwaarste. Het idee dat mijn dochter en Linda stonden te wachten op de Via Gladiola heeft mij er doorheen gesleept.
Zelf al strompelend er een festje van gemaakt door onderweg het publiek te bedanken. Ik merkte dat dat niet veel gebeurde, sommigen keken zelfs verbaast op. Je hoorde ze daarna harder klappen en roepen naar de andere lopers. Dat gaf mij een kick en liep ik weer een paar honderd meter “makkelijker”.
Wat was ik blij om jullie te zien op de Via Gladiola. Met tranen van geluk en pijn viel ik jullie om de nek.
Heel veel succes met wandelen met minder blaren dan ik had, maar vooral genieten want het is een feest!
Bij deze nogmaals bedankt voor het lenen van je bed. Je bent een kanjer en ook jij zal de eindstreep halen al is het alleen maar omdat je niet onder wil doen voor mij, hahaha.