Nijmegen-West is mijn blinde vlek. Ik dender een paar keer per week per racefiets vanuit de Hazenkamp de Wolfskuilseweg naar beneden richting Weurtse sluis, Waalbandijk en uiterwaarden. Anderhalf uur later weer fluks de Wolfskuil omhoog, naar mijn eigen veilige biotoop. Voor voedsel en vertier zoek ik vooral het centrum en Oost op. De Wolfskuil, Oud-West en de Biezen zijn qua middenstand echter aan een inhaalslag bezig. Neem eetcafé Villa Voorstad aan de Marialaan. Residerend  in een strak vrijstaand jaren vijftig-pand, dat ooit het huis van de veilingmeester van de bruisende Nijmeegse fruit- en groenteveiling was. De huidige bewoners hebben de voor- en zijpui ingeruild voor een mooie, lichte serre, waar het tijdens de eerste herfstige slagregens prima toeven is. Modern bruin, ruim, passende jaren vijftig vintagestoelen en aangename Americana als geluidsbehang. Vlak voor Prinsjesdag lijkt de economische crisis geen vat te hebben op Villa Voorstad. Of zou de aangename prijsstelling debet zijn aan het feit dat hier op een doodgewone maandagavond zo’n acht tafeltjes zijn bezet met vrolijk eters? 3,75 euro voor een dagsoep is een budgettaire meevaller. Ook aan hoofdgerechten vanaf 11,75 euro val je je als modale belastingbetaler geen buil. Tot slot schenken ze ook nog een prima rode en witte huiswijn van verrassende druivencombinaties van 2,85 euro per glas. We lepelen een gloedvolle wortel-kerrie-kokossoep naar binnen en laten onze zinnen op scherp zetten door een  verrassende combinatie van een rilette van gerookte forel met crème fraîche, rivierkreeftjes, stukje komkommer, rode grapfruit en granaatappelpitjes, afgetopt door een meanderend lijntje cocktailsaus. De opgeruimde serveerster is goudeerlijk: nee, aan biologisch vlees doen ze niet. Toch scoort Villa Voorstad alleszins aardig op mijn duurzaamheidsindex: redelijk verantwoorde vis en een ruime keus aan vega-alternatieven. Dan de hoofdmoten. De eendenborst is mooi rosé, maar het vel had iets knapperiger gekund (van te voren licht inkruisen die vetrand, dat geeft een bruiner resultaat!), de portjus had een tikkel krachtiger gekund en door de roergebakken kool had van mij geen gedroogde abrikoos gehoeven. De harder – door de serveerster een tafel verderop treffend gekenschetst als een soortement  volwassen haring – met  opgefleurde couscous, krachtige tomatensaus en zelfgedraaide pesto is gewoon goed. Ook de toeten zijn salonfähig: smaakvolle aardbeien, dito bosbessen en zalvige, niet überzoete hangop met vanille. Buiten trekt een bonte stoet pitbulleigenaren, quasinonchalant geklede studenten met baardjes en moslima’s met kroost en kruidenierswaren volgestouwde kinderwagens voorbij. Markeer mijn woorden: West wordt het Nijmeegse Prenzlauer Berg.

Lees alle columns van Mark Merks