Mijn alma mater staat in Utrecht. In verschillende historische gebouwen in de binnenstad vonden de colleges rechtsgeleerdheid plaats. Ik kan me niet goed meer herinneren of ik nou vaker in college zat dan in de nabijgelegen horecazaken of andersom. Studenten letteren sjokten ook door de binnenstad van collegezaal naar collegezaal en de rest van de studentenpopulatie bevond zich op het buiten de binnenstad gelegen universiteitsterrein De Uithof.

Hoe leuk was het daarom voor mij om als docent ‘op de campus’ te komen in Nijmegen. De hele universiteit op één plek! Omringd door bomen en gras en toen nog veel laagbouw, leek Heijendaal vooral een vakantiekamp. Ik landde in TvA6. Toegegeven, frisse lucht was nogal schaars. Maar de vintagesfeer van het gebouw charmeerde me vanaf dag één. Een beetje vintage, vaak synoniem voor morsig en afgeleefd, hoort nou eenmaal bij de gebouwen waarin universiteiten zich huisvesten. Gebouwen met muren waarin het zweet van talloze studentengeneraties zich genesteld heeft.

Met veel plezier liep ik door het gezellige campusstraatje waar je destijds nog kon pinnen en waar een grote boekwinkel was gevestigd. Kort na mijn aankomst kwam ik er achter dat je bij regen droog binnendoor van TvA6 naar het Cultuurcafé kon. Voor het probleem dat ik verdwaal in de gebouwen van de TvA, heb ik jaren later echter nog steeds geen oplossing gevonden.

Nu wordt het straatje ingeruild voor een broertje of zusje van het Grotiusgebouw. Ik ben benieuwd wat er van mijn campusgevoel overblijft. Want één grote universitaire familie op één terrein waar je samen voorzieningen deelt – ik houd ervan! Vol verwachting kijk ik uit naar wat er op de TvA verrijst. Veiligheidshalve zet ik het Nijmeegse campusgevoel alvast in de herinneringenkast in mijn eigen geheugenpaleis. Deleten kan altijd nog.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld