Er was een tijd, nog niet eens zo heel lang geleden, dat ik vaak een mening had. Vond ik vrij gemakkelijk om te hebben. Je neemt wat informatie tot je, denkt er misschien zelfs nog heel even over na, en hoppa: een mening. Handig als je vaak gevraagd wordt om je opinie te geven. Maar ik merk dat ik naarmate mijn leeftijd vordert steeds meer moeite heb om een mening te vormen, laat staan er een te hebben – en te houden.

Zo was ik vroeger vrijwel instinctief voor de opvang van asielzoekers. Allemaal. Want welk recht hebben wij op dit veilige stukje aarde, buiten het toeval dat wij hier geboren zijn om dat onze ouders hier even toevallig woonden? Of het nu echte vluchtelingen betrof of economische gelukszoekers, het was mij om het even.

Ergens heb ik dat nog steeds. Intuïtief heb ik elke Facebookpagina die vluchtelingen verwelkomde geliked. En natuurlijk schreef ik een warme column in de Vox-vluchtelingenspecial. Hoefde ik niet eens over na te denken, want ik had al een mening.

Nu is het niet zo dat ik die mening per se niet meer heb, maar ik weet het niet meer zo goed. Er ging bij mij wel wat knarsen toen een groep nieuw aangekomenen op Heumensoord direct rechtsomkeert maakte omdat ze de geboden voorzieningen beneden de maat vond. Ze waren toch op de vlucht vanwege levensgevaar in eigen land? De demonstratie van deze week, onder andere in de Refter, maakte het voor mij allemaal niet veel duidelijker.

Bijna had ik meteen weer een nieuwe mening. Als het ze niet bevalt, dan… Maar toen stelde ik me voor wat ik zelf zou doen als mijn kinderen het koud zouden hebben en ik net te horen had gekregen dat ik misschien wel vijf maanden – de vijf koudste maanden van het jaar – in een opvang zou zitten die eigenlijk alleen maar geschikt is voor de zomer of voor goed geklede militairen.

Ik wist het niet goed. Ik zou nog steeds dankbaar zijn dat mijn gezin in veiligheid was, maar ik zou toch verdomd graag zien dat ze het ook warm zouden hebben.

Lees alle columns van PH neutraal