Sinds kort hebben we een Roemeense vluchteling in huis. Ze heet Maya, is zindelijk en loopt heel netjes aan de riem. Ineens is vriend Sent het baasje, zijn de boefjes Sent de kindjes en ben ik het vrouwtje. Hoeveel moeite we ook doen om van vriend Sent het mannetje of van mij het bazinnetje te maken, het blijft gewoon lastig. Zo diepgeworteld zit het traditionele rolpatroon.

Het doet denken aan het raadsel van de man en zijn zoon die een ernstig auto-ongeluk krijgen. De vader overlijdt ter plekke. De zoon wordt naar het ziekenhuis gebracht, rechtstreeks de operatiekamer in. De chirurg kijkt naar de jongen en zegt: ‘Ik kan deze jongen niet opereren, hij is mijn zoon!’ Hoe kan dat nu? Zou het jongetje geadopteerd zijn? De zoon van een homostel? Zou zijn moeder vreemd zijn gegaan? Dat kan allemaal, maar de meest voor de hand liggende oplossing is dat de chirurg zijn moeder is.

Allerlei experimenten bevestigen het bestaan van onbewuste sexe-vooroordelen. Laat kinderen, bijvoorbeeld, afbeeldingen zien van jongens en meisjes die sexe-consistente en sexe-inconsistente dingen doen. Een week erna herinneren de kinderen de sexe-consistente afbeeldingen op juiste wijze, maar hebben zij een vertekend beeld van de sexe-inconsistente afbeeldingen. Zo herinneren ze zich meisjes die koekjes bakken op juiste wijze, maar menen zij boksende jongens te hebben gezien, terwijl het juist boksende meisjes waren.

Probeer daar maar eens tegenop te boksen, bij wijze van spreken. In huize Sent geven we de moed niet op. Voortaan is mijn dochter het baasje, mijn zoontje het mannetje en zijn mijn vriend en ik de kindjes. Het zal Maya allemaal worst wezen.

Lees alle columns van Esther-Mirjam Sent