Dat was even schrikken, vorige week, toen de mail van de directeur bedrijfsvoering binnenkwam. Mijn geliefde vuilnisbakje op de kamer, dat al zo’n 28 jaar trouw achter me aan komt bij mijn omzwervingen op de campus, gaat verdwijnen. Want we gaan nóg duurzamer worden, las ik. Door gescheiden afvalinzameling. Niet in het hele Erasmusgebouw natuurlijk – dat zou te logisch zijn – maar slechts in iets minder dan de helft, de verdiepingen vier tot en met dertien.

Of dat zo veel extra duurzaamheid gaat opleveren, wil ik nog wel eens zien. Twee smaakjes afvalscheiding krijgen we – waste en plastic. Dat betekent dat er nogal wat recycleerbaar spul rechtstreeks de afvalverbranding ingaat, en we hooguit mogen hopen wat plastics eruit te vissen. En laat dat nou net de enige aparte inzamelingsbak zijn die er toch al stond op onze verdieping! De gft-bak ontbreekt dan weer wel, hetgeen mij doet vermoeden dat er menig appelklokhuisje en bananen- dan wel sinaasappelschilletje bij het restafval zal terechtkomen. Gemiste kans.

Maar waarom ik echt denk dat die extra duurzaamheid weleens tegen kan vallen, zat in het slot van de mail. De vier nieuwe ‘afvalmeubels’ (dat klinkt als mijn oude bank die eigenlijk al lang naar de DAR moet) zullen er, in combinatie met het verwijderen van de afvalbakken in de werkkamers, voor zorgen dat iedereen ‘iets verder moet lopen’. En ik ken mezelf. Je zou het niet zeggen als je mij afgelopen weekend zowel de Stevens stadscross als de Stevensloop zag rennen (en ik mag dit jaar zelfs meedoen aan de Marikenloop!), maar diep van binnen ben ik aartslui. Geen pas te veel als het niet per se moet. Ik voorzag dan ook al snel een heuse afvalberg op de werkkamer van pH-neutraal. Maar gelukkig – het afvalmeubel staat pal tegenover mijn deur. Vanaf mijn bureaustoel mik ik mijn zooi er zo in. De redding voor planeet Aarde is nabij – zelfs pH-neutraal wordt duurzaam!

Lees alle columns van PH neutraal