Het bureau is leeg, alle scripties nagekeken (en allemaal gehaald, proficiat!) en mijn werkkamer ziet er net zo opgeruimd uit als toen ik deze in september betrok – ik ben er klaar voor. En niet alleen qua afgeronde werkzaamheden. Honderden kilometers in de benen, getraind onder alle denkbare weersomstandigheden (hitte, kou en regen) en mijn knieblessure is zoals het ernaar uitziet passé; laat die Vierdaagse maar komen.

Mijn tweede wordt het, en tot mijn grote geluk zag ik dat je bij de tweede ook weer een kruisje krijgt, met een heus koninklijk kroontje nog wel. Pas vanaf de derde keer krijg je zo’n lullig cijfertje dat je op het lint van de medaille moet bevestigen. Met zo’n echte beloning voelt het wel meer als een prestatie dan zonder, lijkt me.

‘Heb ik het niet te leuk gemaakt in mijn hoofd?’

Maar, hoe zou zo’n tweede keer nu zijn? Aan mijn eerste Vierdaagse heb ik alleen maar goede herinneringen – de hitte van dag 1 en de stortregen van dag 2 zijn bedolven onder de geweldige ervaring van al die mensen langs de kant die doen alsof je echt een topprestatie levert. Mensen die sproeiers buiten hadden staan om af te koelen, met watermeloen en ijs rondgingen voor de lopers en een schuilplaats boden voor de wolkbreuk op de Zevenheuvelenweg.

Ergens knaagt het wel een beetje: heb ik het niet te leuk gemaakt in mijn hoofd? Zat ik er op bepaalde momenten niet helemaal doorheen? Wat deed die blaar op mijn rechtervoet met me? Maar nee, ik kan dat allemaal niet terughalen.

En dus ga ik nu voor de unieke ervaring van de tweede keer de Vierdaagse lopen – als het dit jaar tenminste vier dagen is in plaats van die gemankeerde drie van vorig jaar. En kan ik kijken of het, ook zonder het overdonderende nieuwe van vorig jaar, nog steeds leuk is. Ph-neutraal gaat vier dagen lang op pad. Ik heb er zin an!

Lees alle columns van PH neutraal