Gisteren was weer eens zo’n dag dat ik met enige weemoed terugverlangde naar lang vervlogen tijden. De tijden van het nobele academische handwerk, toen we nog geen computers hadden. Dat is wat zo’n ochtendje staren naar een scherm waarop enkel ‘pH neutraal’ en ‘Welcome’ staat blijkbaar met mij doet. ‘Het inloggen duurt langer dan normaal’ las de website – die ik op mijn telefoon wel kon lezen. Het understatement van het jaar.

Mijn gedachten gingen terug naar zo’n kleine dertig jaar geleden, toen ik voor het eerst hier op de universiteit kwam werken. Op een onderzoeksafdeling waar al een man of vijf werkte en er nog twee onterecht salaris opstreken. En nee, het woord ‘man’ is geen vergissing; de enige twee vrouwen op de afdeling waren de secretaresses. Maar goed, die vijf werkende mannen deden – met mij als zesde – allerlei wetenschappelijk werk. De uitkomsten daarvan werden opgeschreven. Met pen en papier. En dan aan de secretaresse gegeven die de boel uittypte op een van de eerste Apple Macintoshes. Waarna het weer terugkwam voor correctie (een onleesbaar handschrift was het enige selectiecriterium op die afdeling), en nog een keer. Tot het goed was.

Ik vond dat wat, hoe zal ik het zeggen, ouderwets. Ik was juist afgestudeerd en had mijn scriptie in Wordperfect op de PC van een vriend geproduceerd, en moest nu voor mijn gevoel terug naar de ganzenveer. Voorzichtig zwengelde ik de automatisering van de afdeling aan – tot grote consternatie van de secretaresse. Dat zouden haar jongens nooit kunnen, dat typen, en áls ze het al zouden kunnen, zou het werkgelegenheid kosten op het secretariaat. Hoe ik het in mijn hoofd haalde! Maar natuurlijk kwamen ze langzaamaan wel, die computers, zelfs daar. Ze heeft het me nooit vergeven.

Gisteren dagdroomde ik even dat dat allemaal níet gebeurd was. Dat ik nog gewoon mijn mooie stukken schreef, Rosa ze nog altijd uittypte en incorrect corrigeerde en John en Maas nog altijd gewoon niets deden – en de onderzoekers nog gewoon ‘haar jongens’ waren. Maar de tijd schreed voort en niets is meer zoals het was. Behalve dan dat ik gisteren inderdaad de hele dag niet in mijn computer kon. In de verte meende ik Rosa te horen lachen.

Lees alle columns van PH neutraal