De galmende knallen klonken door tot in het communicatiekantoor van de faculteit. Ze bleken uit de Rageroom te komen, een oude container die op het Erasmusplein was geplaatst en waarin studenten meubels konden stukslaan. Dit, ‘sieraden maken tegen de stress’ en andere activiteiten vulden de week die bekend staat als Wellbeing Week.

In een gesprek met een collega kwam ik tot de conclusie dat ik intuïtief een aversie tegen deze week voel. Ik kan niet ontkennen dat de galmende geluiden van deze Rageroom meespeelden, maar het gevoel ging wel dieper dan dat. Waarom voelde ik deze weerstand? Het is toch hartstikke mooi dat de universiteit met deze week aandacht besteedt aan het mentale welzijn van haar geliefde studenten?

De mentale gesteldheid van mijn medestudenten is immers niet altijd even goed. De coronacrisis droeg daar natuurlijk behoorlijk aan bij – daar voelen veel mensen nog altijd de effecten van – maar intussen zijn er ook genoeg andere dingen om je druk om te maken. Denk aan die enorme bak rente die je opeens moet betalen over een studielening die je eigenlijk niet eens wilde afsluiten. Of aan de onzekerheid als het gaat om wonen. Heb je het geluk een woonplek te hebben bemachtigd tijdens je studententijd? Dan kun je je alvast zorgen gaan maken over je eerste huis daarna.

De boodschappen zijn voor veel mensen zowat onbetaalbaar, faciliteiten op de campus zijn evenmin goedkoop. Aan het einde van je dag keer je terug naar je koude kamer (verwarming is ook duur), waar je lekker artikelen kan gaan lezen over de politieke situatie in de wereld of over de absolute vernietiging van onze planeet.

Juist omdát de problemen waar studenten mee kampen zo specifiek aan te wijzen zijn, voelt het vreemd als de universiteit een week aanbiedt vol knutselactiviteiten en filmavondjes. Kunnen we die energie, die tijd en dat geld niet beter besteden? Bijvoorbeeld door bij te dragen aan oplossingen van problemen die studenten ervaren of het daadwerkelijk verlichten van de pijn in plaats van een pleister op de wond te plakken.

Lees alle columns van Saar Boter