Voor een Angelsaksische anthologie (van anthologia, het verzamelen van bloemen – een bloemlezing dus) over sportfilosofie ben ik druk in de weer met een essay over sport en duurzaamheid, het onderwerp dat mij zowel van als op de straat houdt in de hobbywerkplaats Radboud Universiteit. Om preciezer te zijn: het essay van pakweg zevenduizend even messcherpe als welluidende woorden dat ik eind deze maand dien af te scheiden is voor Bloomsbury, de gerenommeerde bestsellerstal die ook de Harry Potter- boeken van J.K. Rowling uitgeeft. Om goed voor de dag te komen heb ik gekozen voor de poëtische titel Sport and the Environment – Ecosophical and Metanoetical Intersections. In plat Nederlands: hoe zorg je ervoor dat het obligate gezever over milieuvriendelijke sport – van groen gewassen Olympische Spelen tot en met energieneutrale wereldkampioenschappen voetbal – ook leidt tot concrete daden? Die Olympische Spelen zijn overigens een prima lakmoesproef voor hoe wij omgaan met moedertjelief aarde. Ze zijn een viering van sport in brede zin, met een internationaal karakter en bovendien gespeend van die abjecte gemotoriseerde sporten. Sinds 1995 heeft het International Olympic Committee een officiële groene boodschap, blijkens de in dat jaar aangepaste tekst van het charter. “To take actions to promote awareness among and educate the members of the Olympic Family and sport practitioners in general of the importance of a healthy environment and sustainable development.” Aldus Rule 2, Paragraph 13. Sindsdien belooft elke  organiserende stad plechtig de Spelen zo energieneutraal als maar kan te laten zijn. Lulkoek natuurlijk. Want het beste voor het milieu is uiteraard om domweg géén Spelen meer te houden. Laat de uitzonderlijk bedeelde atletische Goden eens per Olympiade hun gezwinde gang gaan, ook al moet daar een bos voor worden gekapt, dan wel een piste met veel CO2-geweld van kunstmatige sneeuw voorzien. Maar laten wij ons als stervelingen vooral zelf de maat nemen. Hoe dient de massa zich te gedragen als sportend subject? De paden op, de dreven in, maar dan wel te voet en te rijwiel. Op gepaste afstand, maar met een immer lonkend oog naar de ongenaakbare Olympiërs. Of zoals onze zelf ook fietsende en groen angehauchte Duitse eredoctor Peter Sloterdijk een paar jaar terug in Der Spiegel  verzuchtte: “Anyone can fight on flat stretches, but those who remain capable of fighting a duel on the worst of mountains already deserve to be called Hector or Achilles.” En nu nog die hele windhandel wijsgerig verantwoord en in oorbaar Amerikaans-Engels opschrijven.

Lees alle columns van Mark Merks