Mijn oma is 96 en heeft het snel koud. Het papierdunne omahuidje isoleert niet meer. Ze geeft zich echter niet gewonnen, met haar oudjesinventiviteit trotseert ze de kou.

De rits van haar dikste vest is stuk, dus knoopt ze de ‘wintervacht’ met een touw om haar middel dicht. Mijn vader vindt het armzalig, maar hij mag er niks van zeggen. Een oud vrouwtje als een monnik is fabelachtig mooi en dat mag je niet tegengaan. Maar wanneer oma komt eten, betreedt ze vaders rijk, en daar komt het touw niet binnen.

Bij ons thuis heeft oma het dus altijd koud. Gelukkig vallen appels niet ver van hun grootbomen, dus bedacht ik samen met haar een list. Mijn oma kleedt zich in laagjes. Vijf, als ik het goed onthouden heb. Een onderhemd, een hemd, een shirt, een pullover en haar ritsloze vest. Elke keer dat ze bij ons komt eten, haal ik haar op. En onze auto heeft stoelverwarming.

Ik vertrek van huis en zet de stoelverwarming van de passagiersstoel direct op standje max. Vijf minuten later ben ik bij oma, nog eens vijf later zit ze naast me. Van die stoelverwarming voelt ze nog niets, te veel laagjes. Maar we nemen een omweg, en tijd en temperatuur warmen oma langzaam op.

Tijdens het eten heeft ze nergens last van. Ik ben geen isolatiespecialist dus ik weet niet precies hoe dat kan, maar onder de wintervacht heeft de stoelverwarming zijn werk goed gedaan. Niet lang na het toetje wil ze naar huis. Koud.

Op de terugweg zijn we tevreden. Anderhalf uur lang hield ze het vol. Een goede tijd. Maar nog niet goed genoeg voor het loerende kerstdiner. Dan hebben we meer laagjes nodig, of een langere omweg.

Als het aan mijn vader ligt, krijgt ze met de kerst een nieuwe vacht. Maar ze is eigenwijs en hoeft dat niet. Volgens mij verbetert oma liever haar recordtijd.

Lees alle columns van Maarten van Gestel